71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[Ταξιδευτης]

Day 7
Roldal (NO) - Aurland - Geiranger (NO)
589 km

Το πρωι με βρηκε να χαζευω το φως που εμπαινε απο το παραθυρο. Ακομα μια μερα με τελειο καιρο. Μπορει να ημουν τοσο τυχερος τελικα μεχρι το Ακρωτηρι;
Αλλου επρεπε να ειμαι και αλλου ξημερωνομουν τωρα - καθε προγραμμα και σχεδιο που ειχα φτιαξει ηταν στα σκουπιδια αλλα δεν με ενοιαζε καθολου! Ειχα βρει μια υπεροχη παρεα να συνταξιδευω εντελως απο το πουθενα και ξεκινουσα τη μερα μου σε ενα πανεμορφο σπιτι εχοντας μπροστα μου να δω ακομα τοσα πραγματα.



Κατεβηκα και εφτιαξα καφεδακι και συντομα ηρθαν τα παιδια για να σχεδιασουμε επι τοπου τη μερα. Παροτι δεν ειχα πλεον προγραμμα στο ταξιδι, συνεχιζα να θελω να δω καποια πραγματα που ηξερα οτι αξιζαν τον κοπο.
Σημερα το λογο ειχε ο δρομος και τα χιλιομετρα. Θα συνεχιζαμε βορεια στον επαρχιακο Rv13 προς το Aurland, ενα απο τα πιο ομορφα φιορδ της Νορβηγιας, θα περνουσαμε απο το ομωνυμο πασο που θεωρειται το καλυτερο στη χωρα, με τελικο προορισμο για τη μερα το διασημοτερο και προστατευομενο απο την UNESCO φιορδ του Geiranger.
Συνολο; 480 χιλιομετρα.



Γιατι ομως τοσο πολλα σε μια μερα, ειδικα οταν οι δρομοι ηταν μικροι και στενοι και οι αποστασεις επαιρναν πολυ περισσοτερο χρονο απο οτι σε μια συνηθισμενη εθνικη οδο; Η απαντηση ηταν απλη -και εδω ...εφταιγε ο καλος μου φιλος Κωστας!
Βλεπετε στο ταξιδιωτικο του ειχε περασει απο το Geiranger και ειχε μεινει σε κατι καταπληκτικα ξυλινα σπιτακια σκαρφαλωμενα στην πλαγια του βουνου, με θεα ολο το φιορδ! Απο την ωρα που το ειδα εχασα τον υπνο μου! Ηθελα οπωσδηποτε να μεινω εστω και μια μερα σε ενα τετοιο σπιτακι. Ετσι απο τα πρωτα πραγματα που εκανα ξεκινωντας ηταν να κλεισω ενα απο αυτα τα σπιτακια για ενα βραδυ. Μαντεψτε ποιο ηταν αυτο.

Ισως θα μπορουσα να αλλαξω τη κρατηση αλλα ειχα πολλα χιλιομετρα μπροστα μου και παροτι ενοιωθα τελεια χωρις να εχω συγκεκριμενο προγραμμα επρεπε να μαζεψω τις αποστασεις, γιατι δυστυχως οι μερες που ειχα στη διαθεση μου ισα που θα εφταναν για αυτο το επικο ταξιδι. Αποψε θα βρισκομουν στο διασημο φιορδ. Πως θα μπορουσα ομως να ξερω οτι αυτο που θα επακολουθουσε σημερα θα με εσπρωχνε περα απο καθε οριο αντοχης...


Τα παιδια ηδη ετοιμαζονταν και η μερα μολις ξεκινουσε!
Εξω η φυση οργιαζε και μας προετοιμαζε για αυτα που μας περιμεναν με τον καλυτερο τροπο.



Σταση για καυσιμα και πρωινο καφεδακι στο ποδι. Τα αλογα μας σε πρωτο πλανο και παραδιπλα ντοπιοι μηχανοβιοι που ηρθαν να μας κανουν παρεα.



Εδω οι αποστασεις μεγαλωναν και οι πολεις μικραιναν, οποτε επρεπε να ξεχασουμε τα ωραια γραφικα καφε του Νοτου.
Εδω το λογο ειχε ο Δρομος τωρα.



Και τι δρομος! Καβαλησα τη μηχανη, γυρισα το κλειδι στη μιζα και ενοιωθα σαν να ειχα το κλειδι του παραδεισου!
Στα αυτια μου οι Starsailor αρχισαν να παιζουν το Tell me it's not over και εγω ακολουθουσα τον Christian και την Asa, μεσα σε ενα απιθανο τοπιο λουσμενο στο φως!
Αλλη μια Τελεια Στιγμη.







Η περιοχη ηταν γεματη αποκρημνες βουνοπλαγιες, καταπρασινα δαση, ποταμια και τρεχουμενα νερα.
Τι τοπια...!

Μαλιστα ο Κωστας μου ειχε πει οτι πανω στη διαδρομη θα βρισκαμε τον πολυ ομορφο καταρρακτη Latefoss που αξιζε τη σταση αλλα για να πω την αληθεια οδηγωντας τοση ωρα μαγεμενος το ειχα ξεχασει.
Ωσπου....


Και να μην θελαμε να σταματησουμε η θεα ηταν απλα καθηλωτικη! Τα γαλαζοπρασινα νερα κυλουσαν ορμητικα στη κοιτη του ποταμου, αναμεσα στο πυκνο καταπρασινο δασος και η εικονα εμοιαζε βγαλμενη απο καποια νουβελα του Τολκιεν.
Ισως ομως να παρατηρησατε κατι λευκους καπνους στα αριστερα της εικονας. Αυτο δεν ηταν καπνος, ουτε ομιχλη...
Ηταν αυτο.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ο επιβλητικος καταρρακτης Latefoss! (Foss στα Νορβηγικα σημαινει καταρρακτης)



Τα νερα επεφταν με τεραστια ορμη απο τη κορυφη του βραχου και εξατμιζονταν, τυλιγοντας την ατμοσφαιρα σε μια λευκη παχνη που παιχνιδιζε στο φως του ηλιου ποτε ιριδιζοντας σε ολα τα χρωματα του ουρανιου τοξου και ποτε σαν καταλευκο σεντονι...



Mαλιστα δεν ηταν ενας καταρρακτης στη πραγματικοτηα, αλλα δυο!



To θεαμα ολου αυτου του τεραστιου ογκου νερου να πεφτει με δυναμη αληθινα με ειχε μαγεψει...
Τι αλλο να μπορουσα να πω για αυτο το θεαμα πια...!



Οσο ωρα καθομασταν εκει χαζευοντας το θεαμα δεν μιλουσαμε. Δεν χρειαζοταν. Τα πλατια χαμογελα στα προσωπα των παιδιων μου ελεγαν οσα ηθελα να ξερω. Η μερα ειχε ξεκινησει ιδανικα!

Η πορεια στον πανεμορφο Rv13 ηταν ολο εκπληξεις τελικα! Και η φυση γυρω πραγματικα οργιαζε...
Συνεχισαμε το δρομο προς το Aurland και η θαλασσα, οι καταρρακτες, τα δαση και ο ηλιος εφτιαχναν τελειες εικονες που διαδεχονταν η μια την αλλη.
Ειχα αρχισει να νοιωθω σαν σπασμενος δισκος που επαναλαμβανεται!


Μοναδικη φυσικη ομορφια...


...μια Φυση μεγαλειωδης που με ειχε κανει να τα χασω τελειως... Τοσο απλα.



Η εικονα εδω ηταν λιγη για να αποδωσει την ομορφια αυτο του τοπου.
Απολαυστε!


Η διαδρομη θα συνεχιζε το ιδιο υπεροχα αν δεν ειχα τη πρωτη αναποδια της μερας.
Μιας μερας που εμελλε να μεινει χαραγμενη στο μυαλο μου σαν μια τρελη περιπετεια...
Ο ηλιος ελαμπε αλλα στο βαθος το μαυρο συννεφο κ η κουρτινα της βροχης που εβλεπα δεν προμυνυαν κατι καλο.
Αρχισε να ριχνει κατι χοντρες σταλες και σκεπτομενος οτι θα πιασει γερη βροχη εκανα σημα στα παιδια να συνεχισουν και σταματησα να βαλω το ολοσωμο αδιαβροχο. Αφου παιδευτηκα μεχρι να βρω το τροπο να το φοραω σωστα συνεχισα το δρομο για να βρω τα παιδια, οπου βεβαια -κλασσικα- η βροχη σταματησε μεσα σε μερικα λεπτα!
Το πιο ωραιο ομως της υποθεσης δεν ηταν αυτο. Μολις 4 χιλιομετρα παρακατω ανακαλυψα οτι ο δρομος τελειωνε σε ενα ακομα λιμανακι και επρεπε να παρω το φερυ. Ποιο; Αυτο που εβλεπα να εχει μολις φυγει;; Φτου! Το ειχα χασει για λεπτα λεμε!
Και το κερασακι στη τουρτα; Οι αλλοι ηταν μεσα και εγω επρεπε να περιμενω το επομενο που ηταν σε μιση ωρα! Τελεια!

Τελικα το επομενο φερυ ηρθε και περασα απεναντι.
Τα παιδια ειχαν κατσει στο κοντινο ταβερνακι για να τσιμπησουν κατι. Μπηκα μεσα σκασμενος! Βαλε βγαλε αδιαβροχα, και αποτελεσμα ειχε να χασω τσαμπα χρονο και να σκαω τωρα στη ζεστη! Οι αλλοι ηταν χαλαροι και χαμογελαστοι με τις κορντουρες τους και εγω παιδευομουν με τα αδιαβροχα. Αγαπαω τα δερματινα αλλα τωρα ομολογω οτι τους ζηλευα!
Ηταν καιρος να αλλαξω σχεδιο. Τα δερματινα μου ειχαν αδιαβροχοποιηση και δεν υπηρχε λογος να βαζω το αδιαβροχο στην πρωτη βροχη. Θα τα χρησιμοποιουσα μονο αν τα πραγματα σοβαρευαν.

Ο ηλιος ομως τωρα ελαμπε στον ουρανο και η συνεχεια προβλεποταν συναρπαστικη!



Ο δρομος μας οδηγησε σε ενα πολυ γραφικο χωριουδακι και τα παιδια σταματησαν για να συζητησουμε τι θα κανουμε.





Μεχρι τωρα οι Σουηδοι φιλοι ακολουθουσαν τη πορεια που ειχα βγαλει εγω με το σκεπτικο να δουν τα μερη και οπου κουραστουν να παρουν το δρομο της επιστροφης. Τους ειπα για το σχεδιο μου. Ειχα κλεισει ενα πολυ ομορφο ξυλινο σπιτακι με θεα το καταπληκτικο Geiranger και θα πηγαινα εκει ετσι και αλλιως.
Αν θελανε μπορουσαν να ερθουν μαζι -το σπιτι ηταν για 4 ατομα και θα μοιραζομασταν και το κοστος! Συμφωνησαν με χαμογελο και πηραμε το δρομο που θα μας εβγαζε στο Aurland.
Στα δεξια ενα ακομα φιορδ ξεδιπλωνε την ομορφια του...
Κλικ.



Η διαδρομη στους επαρχιακους δρομους της Νορβηγιας πραγματικα εκπλησσει. Εκει που νομιζεις οτι τα εχεις δει ολα, εκει που λες οκ αποκλειεται να δω κατι ακομα πιο ομορφο, η επομενη στροφη ανοιγει και σε φερνει αντιμετωπο με εικονες απολυτα ονειρικες, η ονειρωξη του καθε μηχανοβιου...



Sivert Hoyem - Moon landing λοιπον στο τερμα και παμε....!











Συνταξιδευτες πανω σε δυο ροδες... Οι φιλοι μου!





Ο δρομος απο το Roldal μεχρι το Aurland ηταν πολυ απλα οτι πιο εντυπωσιακο ειχα δει ποτε!
Απο την μια πλευρα η θαλασσα και τα δαιδαλωδη φιορδ...



...και απ' την αλλη αυτο!



Απο τις τεραστιες βουνοπλαγιες που ορθωνονταν διπλα στο δρομο, δεκαδες καταρρακτες ετρεχαν απο παντου... Απιστευτο!



Συντομα φτασαμε στο μικρο χωριο του Aurland και καταληξαμε στη προκυμαια για ενα καφεδακι στη λιακαδα με θεα το γαλαζιο του ουρανου και της θαλασσας και το πανεμορφο fjord.



Τι ωραια που ηταν εδω με αυτο το καιρο, παρεα τα φιλαρακια και τις μηχανες μας αραγμενες παραδιπλα!



Ενοιωθα τη ζεστασια του ηλιου στο προσωπο σε αυτο το πολυ ομορφο ανοιχτο καφε και απολαμβανα τη θεα του φιορδ που ξεκινουσε μπροστα μου και τη θαλασσα που γυαλιζε στο φως της ημερας. Χαμογελασα και προσπαθησα να αιχμαλωτισω νοερα αυτη την υπεροχη στιγμη. Αν υπαρχουν καποια πραγματα που μας μενουν οταν ταξιδευουμε, τελικα ειναι αυτες οι μικρες τελειες στιγμες μεσα στο χωρο και το χρονο -εκει που τα παντα μοιαζουν ιδανικα...



Και πως να μην ηταν μεσα σε ενα τετοιο σκηνικο!



Ηπιαμε το καφε μας και ετοιμαστηκαμε. Το Aurlandsfjord και το φοβερο πασο του μας περιμεναν! Ο πολυ στενος αλλα ομορφος δρομος περνουσε πισω απο το μικρο χωριο ανηφοριζοντας το βουνο και η θεα στα αριστερα προς τη θαλασσα ηταν καταπληκτικη, δινοντας μια γευση του τι θα επακολουθουσε.

Ειχαμε ανεβει πλεον αρκετα ψηλα στο βουνο και ο δρομος ανοιξε. Και εκει το φιορδ αποκαλυφθηκε σε ολο του το μεγαλειο! Σταματησα στο πρωτο πλατωμα του δρομου και δεν πιστευα στα ματια μου...
Το φως επεφτε πανω στο νερο κανοντας παιχνιδι με τα συννεφα και η θεα ηταν εξωπραγματικη!

Κυριες και κυριοι...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tο Aurland fjord!



To Aurlandsfjord εχει μηκος 29 χιλιομετρα και στη συνεχεια ενωνεται με το N?royfjord και συνεχιζει για αλλα 11 χιλιομετρα. Αν νομιζετε οτι αυτο ειναι εντυπωσιακο τοτε απλα δεν εχετε δει τιποτα!
Το συγκεκριμενο φιορδ ειναι απλα ενα ...παρακλαδι του Sognefjord, του μεγαλυτερου στη Νορβηγια και του δευτερου μεγαλυτερου στο κοσμο, με μηκος ...κρατηθειτε: 205 ολοκληρα χιλιομετρα!!! Μιλαμε για ενα ρηγμα γης που αν ξεκινουσε απο την Αθηνα θα εφτανε μεχρι τη Λαμια!!
Τα μεγεθη σε αυτη τη χωρα ηταν ασυλληπτα.

Η Αυρα ως αληθινη ντιβα που ειναι δεν μπορουσε να μην ποζαρει μπροστα στο διασημο fjord.



Καθως χαζευα τη θεα δυο μηχανοβιοι γυρω στα 50 ηρθαν και αραξαν διπλα μας.
Κατεβηκαν απο τις μηχανες τους και ετρεξαν προς το μερος μου μεσα στη χαρα!
- Καλημερα φιλε! Ειδαμε τη πινακιδα σου αλλα δεν αναγνωριζουμε τη χωρα! Απο που εισαι;
- Απο Ελλαδα.
Στο ακουσμα της χωρας ξετρελλαθηκαν.
- Ωωωω! Αγαπαμε την Ελλαδα! Φοβερο ταξιδι! Και εκανες ολο το δρομο απο εκει μεχρι εδω; Long way from home huh?
- Οντως αλλα το ταξιδι ειναι ευτυχια. Εσεις απο που ειστε;
- Απο εδω ειμαστε και ειπαμε να βγουμε μια βολτιτσα να απολαυσουμε το καιρο.
Τα χαμογελα δεν ελεγαν να σβησουν στα προσωπα τους. Με χτυπουσαν φιλικα στη πλατη, κοιτουσαν τους χαρτες μου με ενδιαφερον, μου εδιναν συμβουλες για τη συνεχεια...

Ομολογω οτι δεν το περιμενα.
Μεγαλωνοντας μας εμαθαν να πιστευουμε καποια πραγματα για καθε λαο. Οι Αγγλοι γκει, οι Γαλλοι βρωμικοι, οι Γερμανοι ξενερωτοι, οι Τουρκοι κακοι... Στερεοτυπες μλκιες βασισμενες σε καποια σαπια φρουτα που καποια στιγμη εκαναν ενα περασμα απο τα μερη του καθενος και στη καμπουρα τους χρεωσαν ενα ολοκληρο λαο.
Στο μυαλο μου οι Νορβηγοι οπως ολοι οι Σκανδιναβοι ηταν απομακροι και ψυχροι -τα στερεοτυπα που λεμε.
Η πραγματικοτητα ομως μου εδειχνε οτι οι ανθρωποι εδω ηταν το εντελως αντιθετο! Χαμογελαστοι, ανοιχτοι, φιλικοτατοι και παντα προθυμοι να βοηθησουν -ειδικα αμα μαθαιναν οτι εισαι Ελληνας.
Οι Νορβηγοι μας αγαπουν πολυ. Kαι εμεις. Kαι ακομα περισσοτερο τις γυναικες τους.
Γεια σας αδερφια!



Οι εκπληξεις ομως δεν σταματουσαν εδω.
Λιγο πιο πανω στο δρομο υπηρχε ενα απιθανο κατασκευασμα: Μια μεγαλη εξεδρα φτιαγμενη απο κουρμπαριστο ξυλο που εκτεινοταν στο κενο και γυριζε προς τα κατω στο κενο, σαν αναποδη γιγαντια τσουλιθρα!
(η λεπτομερεια που κανει τη διαφορα: το γυαλι στο πλαι της εξεδρας ειχε ενα ζωγραφιστο αετο)



Πηγα στο ακρο οπου το μονο που εμποδιζε τους επισκεπτες να πεσουν στο χαος ηταν ενα χοντρο κομματι γυαλι και απολαυσα τη μοναδικη θεα στο fjord...



Το να πετυχεις αυτα τα μερη με ηλιο ηταν κατι σπανιο σε μια χωρα που ο καιρος αλλαζε καθε πεντε λεπτα, αλλα οταν αυτο συνεβαινε η εμπειρια ηταν απλα απεριγραπτη.



Κοιτουσα την θεα απο εκει ψηλα και στο μυαλο μου ηρθαν τα λογια του μεγαλου Αμερικανου συγγραφεα Jack Kerouac:
"Οι μισοδιελυμενες βαλιτσες μας ηταν στο πεζοδρομιο ξανα.
Ειχαμε ακομα μακρυτερους δρομους μπροστα μας.
Αλλα δεν ειχε σημασια. Ο δρομος ειναι ζωη."
Life of a biker...



Συνεχισαμε να ανεβαινουμε το βουνο στο πασο που πολλοι ανεφεραν ως ισως το καλυτερο της χωρας -με οσα εβλεπα μεχρι στιγμης δεν μπορουσα παρα να συμφωνησω απολυτα.



Το σκηνικο τωρα ειχε γινει τελειως αρκτικο.
Τεραστιες βουνοπλαγιες και πολυ χιονι παντου τριγυρω.







Οι φωτογραφιες δεν μπορουν να αποδωσουν τα μεγεθη των βουνων που με περιεβαλλαν.
Δειτε ποσο μικροι φαινονται οι πυλωνες της υπερυψηλης πανω στη πλαγια...



Αν εκρινα απο τα χαμογελα τους, o Christian και η Asa -το οποιο προφερεται "Οσα" παρεπιπτωντος- μαλλον ειχαν ενθουσιαστει οσο και εγω απο το μερος.



Οι φωτογραφιες εδιναν και επαιρναν και οχι αδικα.





Λιγο παρακατω συναντησαμε και ενα τεραστιο καταρρακτη και καναμε σταση να απολαυσουμε το θεαμα...



Το θεαμα τοσου νερου να κυλαει αναμεσα σε δαση ηταν κατι που δεν ειχα συνηθισει να βλεπω και μου προκαλουσε εκπληξη και ενα αισθημα σεβασμου. Εδω, χιλιαδες χιλιομετρα απο τα τσιμεντα που ειχα μαθει να ζω, εβλεπα τον πλανητη μας να παλλεται απο ζωη και δυναμη...



Ειχα αρχισει να αγχωνομαι για την ωρα που θα φταναμε στο καμπινγκ στο Geiranger. Στο email οταν ειχαν κλεισει τη καμπινα μου ειχαν ζητησει να καλεσω την ιδια μερα που θα εφτανα για να βεβαιωσω τη κρατηση μου αλλιως η κρατηση θα ακυρωνοταν και θα εδιναν το σπιτι αλλου. Ηταν και η μεση της τουριστικης σεζον εξαλλου. Ειχα καλεσει ηδη αλλα δεν εβρισκα καποιον.
Η ωρα ηταν 6.30 το απογευμα και το GPS ελεγε οτι θα φταναμε περιπου 12 το βραδυ εκει. Ηξερα απο εμπειρια οτι οι ωρες που ελεγε η συσκευη ηταν απολυτα ακριβεις.
Γυρισα στον Christian και του ειπα οτι θα επρεπε να προχωρησουμε συντομα. "Ok φιλε, κανενα προβλημα!"



Κατηφορισαμε την αλλη πλευρα του Aurlandfjord για να παρουμε το καραβακι που θα μας περνουσε στην απεναντι οχθη.



Η πυξιδα εδειχνε σταθερα προς τον Βορρα τωρα για το Geirangerfjord, και εμεις ταξιδευαμε για τον τελικο προορισμο της μερας εχοντας για συντροφο τον πιο λαμπρο ηλιο ψηλα στον ουρανο.
Paul Weller - You do something to me







Η ροτα μας πηγαινε απο τη πισω πλευρα του Jostedalsbreen, ενος παγετωνα που βρισκεται αναμεσα στο Geiranger και το Aurland και καταλαμβανει μια περιοχη 487 τετραγωνικων χιλιομετρων!
Το υψος του φτανει τα 2.000 μετρα, εχει παχος 600 μετρα και προκειται για το μεγαλυτερο παγετωνα σε ολη τν Ευρωπη! Μιλαμε για ενα κτηνος κολλοσιαιων διαστασεων που αν ειχε πλατος 1 χιλιομετρου σε ολο του το μηκος θα εκτεινοταν απο την Αθηνα μεχρι τη Θεσσαλονικη!!

Δυστυχως δεν θα μπορουσα να τον επισκευτω αφ' ενος γιατι η προσβαση γινοταν απο την αλλη πλευρα του, αφ' εταιρου γιατι το μεγεθος του ειναι τετοιο που ο επισκεπτης χρειαζεται να αφιερωσει μια μερα σε αυτο. Ομως αφου ο δρομος θα με πηγαινε απο την πισω πλευρα του ελπιζα να δω εστω και καποιο κομματι του.

Καθως η μηχανη διεσχιζε τους ερημους δρομους αναμεσα στο δασος, ξαφνικα στην οθονη του θερμομετρου αναψε η ενδειξη για παγο και η θερμοκρασια αρχισε να πεφτει κατακορυφα. Ηταν σαν να ειχα μπει μεσα σε ενα αορατο ψυγειο!
Κοιταξα γυρω. Δαση, ερημοι δρομοι, και βουνοπλαγιες -ολα εμοιαζαν φυσιολογικα. Μα τι στο καλο;
Δεν κοιτουσα στη σωστη κατευθυνση.
Επρεπε να κοιταξω πανω.
Και εκει το ειδα.



Στην οψη αυτου του απεραντου ογκου παγου ενοιωσα ενα εντελως πρωτογονο συναισθημα φοβου και σεβασμου να με πλημμυριζει.
Το Θηριο.
Ο Καταστροφεας και ο Δημιουργος.



Εσβησα τη μηχανη και τα παντα ησυχασαν. Δεν μιλουσε κανεις μας.
Ο αερας ηταν ακινητος και εντελως παγωμενος απο την τιτανια παρουσια αυτου που απλωνοταν στην αλλη πλευρα αυτης της βουνοπλαγιας.
Δεν θυμαμαι αλλη φορα στη ζωη μου να εχω νοιωσει τοσο μικρος και ασημαντος οσο ενοιωθα σε αυτη τη χωρα.
Η φυση για εμενα ηταν κατι ηπιο, καλοκαγαθο, που ακομα και στα χειροτερα του ηταν προβλεψιμο και ηξερες τι να περιμενεις.

Εδω ομως εβλεπα μια Δυναμη θεμελιωδη, αρχεγονη, χωρις αρχη και χωρις τελος. Σαν να εβλεπα με τα ματια μου τα ιδια τα στοιχεια της Δημιουργιας του Κοσμου, σαν να κοιτουσα τις φλεβες που πεταγονταν πανω στα ξεγυμνωμενα μουσκουλα του πλανητη.
Μια βιαια υπενθυμιση του ποσο μικρος ειναι ο Ανθρωπος μπροστα στη Φυση.
Αναπτυξαμε τεχνολογια και γιναμε αλαζονες, νομιζουμε οτι μπορουμε να κανουμε τα παντα. Αυτοι εδω ομως οι Τιτανες καθε 10.000 χρονια σκεπαζουν τον πλανητη και θα το ξανακανουν και μαντεψε φιλε μου -δεν υπαρχει τιποτα που μπορει να κανει καποιος για να τους εμποδισει... Στη φυσικη ροη των πραγματων και του χρονου ο ανθρωπος δεν ειναι παρα η υποσημειωση στη σελιδα.

(φωτο απο Wikipedia)


Η θερμοκρασια ειχε πεσει πολυ πλεον και οι ωρες πανω στη σελα μας ειχαν κουρασει. Ηταν καιρος για μια σταση να φαμε κατι, να ζεσταθουμε και να ξεμουδιασουμε. Χωθηκαμε στο πρωτο μαγαζι που βρηκαμε. Εξω πολλες μηχανες περνουσαν στην αντιθετη κατευθυνση με εμας -στην πλειοψηφια τσοπερ. Πολυ ταξιδιαρηδες ειναι τελικα δαυτοι! Ολοι φορουσαν αδιαβροχα, σε ρολο περισσοτερο αντιανεμικου παρα για οτιδηποτε αλλο. Λογικο αν σκεφτει κανεις τους ογκους παγου που βρισκονταν πισω μας.

Με ολα αυτα που ειχαμε δει μας ειχε βρει πλεον το βραδυ. Η ωρα ηταν γυρω στις 9.30 και ειχαμε ακομα περιπου 2 ωρες δρομο. Οσο απομακρυνομασταν απο τον Jostedalsbreen η θερμοκρασια ερχοταν παλι σε πιο φυσιολογικα επιπεδα και συντομα πιασαμε ενα σβελτο ρυθμο καταπινοντας τα χιλιομετρα για το προορισμο μας.
Εκει ηταν που εκανα κατι που εμελλε να αποδειχτει ενα τραγικο λαθος.
Απο το πρωι ειχα ορισει στο GPS ως προορισμο το χωριο του Geiranger. Για καλυτερα λοιπον σκεφτηκα να βαλω το ονομα του camping για να μας βγαλει κατευθειαν εκει και να μην ψαχνουμε μεσα στη νυχτα. Το GPS μου εμφανισε το camping, το επελεξα και συνεχισαμε στη διαδρομη.



Ειχαμε ανεβει ψηλα στο βουνο τωρα.
Ο ηλιος που εδυε επεφτε πανω στις βουνοκορφες και χαριζε ενα απιθανο χρυσο χρωμα.
Η μικρη φωτογραφικη στο μεταξυ ειχε μεινει απο μπαταρια, αλλα εγω ηθελα να κρατησω αυτα τα τοπια και αυτο το φως.
Και εκει εκανα το δευτερο τραγικο Λαθος: Εκανα νοημα στα παιδια να συνεχισουν μπροστα και θα τους εβρισκα παρακατω. Που να ηξερα τι με περιμενε...

Εγω αγνοοντας τι θα επακολουθουσε εβγαλα απο τη βαλιτσα την DSLR για να αποθανατισω το υπεροχο φως της δυσης.
Το ρολοι εδειχνε 10.30 τη νυχτα!



Eιχε τοσο φως που τα φωτα της μηχανης δεν φαινονταν καν οτι ειναι αναμμενα!
Εδω πανω πλεον οι εννοιες πρωι και βραδυ ειχαν αρχισει να χανουν το νοημα τους! Το σωμα μου ειχε αποσυντονιστει τελειως.
Βλεποντας τοσο φως ενοιωθα οτι η ωρα ειναι ακομα νωρις. Κοιτουσα το ρολοι και εδειχνε 10 το βραδυ.
Δεν συνειδητοποιεις ποσο στηριζεσαι ασυναισθητα σε πραγματα τετοια που θεωρεις δεδομενα μεχρι να τα χασεις!
Τι ωρα νυχτωνε; Τι ωρα ξημερωνε;
Ηταν τοσο περιεργο συναισθημα αυτα που εχεις μαθει να παιρνεις ως δεδομενα μια ολοκληρη ζωη ξαφνικα να μην ισχυουν πια.

Συνεχισα να πηγαινω στο δασικο δρομο και τα παντα γυρω ηταν λουσμενα σε ενα απιθανο φως: σαν να ειχαν βαφτει χρυσα απο ενα αορατο χερι...



Και ομως ηταν περασμενες 10 το βραδυ εδω...





Καπου στο βαθος εμφανιστηκε το fjord του Innvik με τα συννεφα απο πανω να το βαφουν πορτοκαλι, ασπρο, μπλε απ' ακρη σ' ακρη...



Ο δρομος βγηκε διπλα στο Innvikfjorden...



...και καπου εδω σταματησα στην ακρη του δρομου για να κοιταξω λιγο τη διαδρομη.
Πηγαινα σωστα ομως τα παιδια δεν τα ειχα βρει ακομα. Λογικο αν σκεφτει καποιος το οτι πηγαινα αργα φωτογραφιζοντας.
Κοιταξα το απιθανο θεαμα μπροστα μου και χαμογελασα. Μπορουσα εξαλλου να μεινω ασυγκινητος μπροστα σε κατι τετοιο;



Αυτο ηταν το καλυτερο κλεισιμο της μερας, σκεφτηκα και εβαλα μπροστα.
Τωρα το λογο ειχε η καλη μου Αυρα -ηταν καιρος να πιασω τους φιλους μου. Κεφαλι κατω λοιπον και παμε!
Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει μεσα απο ενα πυκνο δασος. Ο ρυθμος ηταν πλεον σβελτος σκεπτομενος οτι οπου να 'ναι θα τους πετυχω μπροστα μου.

Ο δρομος ολο και στενευε και χωνοταν ακομα πιο βαθεια στο δασος με τις στροφες να ερχονται με ρυθμο πολυβολου η μια πανω στην αλλη.
"Μα καλα! Ειναι αυτος δρομος για ενα τοσο τουριστικο μερος οπως το Geiranger; Τυπικοι Νορβηγοι." σκεφτηκα και ανεβασα ακομα περισσοτερο το ρυθμο.
Το στροφιλικι ηταν ακρως απολαυστικο και η Αυρα εδειχνε τις supersport καταβολες της χαρουμενη που επιτελους ξεμουδιαζε μετα απο τοσες ημερες χαλαρου τουρισμου.

Βεβαια στην ακρη του μυαλου μου ειχα το συνεχη φοβο οτι το να πηγαινω ετσι μεσα στο σκοτεινο πλεον δασος δεν ηταν και η πιο εξυπνη ιδεα. Εδω μπορουσε να πεταχτει οτιδηποτε μπροστα μου ανα πασα στιγμη.
Τι ηθελα και το ειπα; Στα 20 μετρα στην ακρη του δρομου να ο Bambi το ελαφακι να βοσκει αμεριμνο. Ευτυχως δεν κινηθηκε και το ειδα εγκαιρως αλλα ηταν μια καλη υπενθυμιση να προσεχω λιγο παραπανω.
Ομως ειχα βαλει σκοπο να βρω τα παιδια -ε του πστη! Ετσι που πηγαινα θα τους εβρισκα απο στιγμη σε στιγμη.
Η στιγμη σε στιγμη εγινε λεπτο σε λεπτο και ωρα σε ωρα. Με αυτο το ρυθμο εφτανα πλεον στο προορισμο μου αλλα τα παιδια αφαντα!
Μα τι στο καλο; Τοσο πολυ ειχα αργησει πια με τις φωτογραφιες;

Η ωρα ειχε παει πλεον 12 το βραδυ -τουλαχιστον ειχα φτασει ακριβως στην ωρα που ειχαμε υπολογισει.
Θα πηγαινα να τους βρω κατευθειαν στο camping πλεον.
Η σκεψη οτι σε μερικα λεπτα θα ξεκουραζομουν επιτελους μετα απο μια μερα με τοσα πολλα και δυσκολα χιλιομετρα ηταν λυτρωτικη! Το μονο που ηθελα τωρα ηταν ενα ζεστο ντους και ενα ανετο κρεβατι.

Συντομα ειχα φτασει στην εισοδο του μικρου καμπινγκ.
Μα.... Δεν μπορει! Δεν ειχε καμια σχεση με αυτα που ειχα δει στις φωτογραφιες του Κωστα! Που ηταν το πλαι του βουνου με θεα το fjord; Που ηταν τα ωραια ξυλινα σπιτακια;
Αυτο ηταν μια μικρη επιπεδη εκταση με σκηνες και τροχοσπιτα στην ακρη ενος μικρου ποταμου κοντα στο λιμανακι του χωριου. Ασχετο!
Ομως το GPS επεμενε. Fossen Camping, Geiranger.
Δεν μπορει. Καπου αλλου εδω γυρω ειναι και δεν το βλεπω. Ισως εχει και αλλο κομματι το καμπινγκ πιο πανω. Ομως μεσα στο ημιφως της νυχτας πλεον δεν εβλεπα καν καποια μεγαλη βουνοπλαγια τριγυρω. Μονο σχετικα χαμηλα υψωματα και δαση.

Κατεβηκα στον οικισμο. Αδιαφορος και ασχημος. Μερικα σπιτια στη μια μερια και η τσιμεντενια ραμπα για τα φερυ απο την αλλη.
Βρηκα μια πιτσαρια που ηταν ακομα ανοιχτη. Μπηκα μεσα και βρηκα ενα εντελως βαριεστημενο πιτσιρικα να καθεται πισω απο το γκισε.
Με τα λιγα αγγλικα που ηξερε τον ρωτησα για το καμπινγκ.
- Ναι, ναι, Fossen camping, θα πας απο εδω 2 χιλιομετρα, δεξια και....
- Απο εκει ερχομαι φιλε. Αυτο ΔΕΝ ειναι το Fossen camping.
- Μα οχι, αυτο ειναι, δεν εχει αλλο.

Επιασα το χαρτη και του εδειξα την ακρη του φιορδ με το δαχτυλο. "Fossen Camping. Geiranger."
" Geiranger; Μα τι λες; Εδω ΔΕΝ ειναι το Geiranger. Εδω ειναι το Hellesylt!" και μου εδειξε την αλλη ακρη του φιορδ.

Στο ακουσμα αυτων των λεξεων μου κοπηκαν τα ποδια! Ειχα κανει λαθος στα καμπινγκ! Αντι να αφησω το GPS να με οδηγησει στο χωριο του Geiranger το εβαλα να με οδηγησει στο Fossen Camping που ηταν στην ευρυτερη περιοχη του φιορδ του Geiranger και εντελως συμπτωματικα ειχε το ιδιο ονομα με το καμπινγκ που εψαχνα εγω!
Τον ηπιαμε! Τωρα;

Ο τυπος γυρισε και μου ειπε. "Τωρα δεν μπορεις να κανεις τιποτα φιλαρακι. Στησε καπου προχειρα μια σκηνη και περιμενε το πρωι το πρωτο φερυ να σε περασει στην αλλη πλευρα του φιορδ."
"Ναι μα οι φιλοι μου ηταν ΗΔΗ στην αλλη πλευρα και με περιμεναν! Δεν γινοταν να μην παω!" Με ειχε κοψει κρυος ιδρωτας. "Μα δεν μπορει να μην υπαρχει αλλος δρομος..."
"Το μονο αλλο που μπορεις να κανεις ειναι να γυρισεις πισω στο Stryn και να κανεις το γυρο του φιορδ. Αλλα ειναι 160 χιλιομετρα και 2μιση ωρες δρομος! Long way!"

Βγηκα εξω με τη ψυχη στα ποδια. Ενοιωθα λιωμα. Ημουν ολη μερα πανω στη μηχανη και η ωρα ηταν 12 τα μεσανυχτα. Το να πρεπει να καβαλησω παλι ηταν το τελευταιο που ηθελα. Κρυωνα, πεινουσα και η ψυχολογια μου ηταν στα ταρταρα μετα την τεραστια βλακεια που ειχα κανει.
Η ωρα ηταν 12.20 το πρωι και ειχα καταφερει να χαθω με τους φιλους μου και το σπιτακι που ειχα κλεισει τοσο καιρο τωρα να με περιμενουν στην αλλη μερια ενος τεραστιου φιορδ!
Ομως τι να εκανα; Δεν ειχα επιλογες. Αποψε θα ξεπερνουσα οτι οριο ειχα. Σωματικα και ψυχικα.

Στο κινητο ο Christian μου ειχε στειλει μηνυμα. Ηταν ηδη στο (σωστο) καμπινγκ. Του απαντησα οτι ειχα βγει απο λαθος στην αλλη ακρη του φιορδ. Ας πηγαιναν στη ρεσεψιον να παρουν το σπιτακι και εγω θα ερχομουν το συντομοτερο δυνατον.
Καβαλησα την Αυρα, χαιδεψα το ντεποζιτο και ψυθιρισα: "Παμε μωρο μου."
Εδω θα ξεχωριζαν οι αντρες απο τα αγορακια.

Το σκισιμο που εφαγε η μηχανη αυτο το βραδυ θα το θυμαται για παντα. 160+ την ωρα μεσα σε ενα θεοστενο δασικο δρομο με στροφες.
Δεν με ενοιαζε τιποτα! Στενοι δρομοι, στροφες, δαση, ζωα που θα πεταγονταν, βαλιτσες, φορτιο.
Η απολυτη ερημια του μερους βοηθουσε αλλα πηγαινα ταγμενος -οκ, βριστε με αν θελετε αλλα οταν ταξιδευεις καποιες φορες πρεπει να αντεξεις να αναλαβεις και τα οποια ρισκα χρειαστει να παρεις.
Εχετε δει τα στιγμιοτυπα του Isle of Man; Απο τη θεση του οδηγου ηταν ακριβως ετσι. Αμφιβαλλω σοβαρα αν ειχε περασει ποτε αλλοτε καποιος απο αυτους τους δρομους με τετοιο ρυθμο.

Βγηκα ξανα στο Stryn που ειχα περασει 2 ωρες πριν. Πηρα το σωστο δρομο αυτη τη φορα και ανηφορισα σε μια μεγαλη οδο προς το βουνο. Αυτο μαλιστα -καλλιστα ενας δρομος για ενα τοσο τουριστικο μερος οσο το Geiranger. Στα χιλια μετρα υψομετρο σε αυτα τα γεωγραφικα πλατη το κρυο της νυχτας ΔΕΝ αστιευεται. Το θερμομετρο εγραφε 2 βαθμους πανω απο το μηδεν και μια παχια ομιχλη ειχε τυλιξει τα παντα. Τελεια! Τι αλλο να ζητουσα;
Εεεε... μηπως τις συνεχεις φουρκετες του πασου που κατεβαινε τη πλαγια για το φιορδ;

Ξεκινησα λοιπον πορεια στα τυφλα με μονο σημαδι για το γκρεμο τα κολωνακια στην ακρη του δρομου. Δεν μπορουσα να δω ουτε στα 5 μετρα!
Καποια στιγμη μεσα στην ομιχλη ειδα ενα κοκκινο φωτακι στο βαθος. Πλησιασα και ηταν μια μηχανη -ο Christian με περιμενε υπομονετικα στην ακρη του πασου μεσα στην ομιχλη και τη παγωνια για να κατεβουμε μαζι στο καμπινγκ!
Οσο χαιρομουν που εβλεπα το φιλο μου μεσα στο σκοταδι και την ομιχλη, αλλο τοσο ντρεπομουν για την βλακεια που ειχα κανει και τους ειχα ταλαιπωρησει τοσο πολυ!

Συντομα ειχαμε φτασει στο προορισμο. Η ωρα 2 παρα. Ειχα κανει την αποσταση σε 1 ωρα και 20 λεπτα.
Η Asa ηταν εκει καθισμενη στη μηχανη της, χιλιοταλαιπωρημενη και παγωμενη μεχρι το κοκκαλο. Ουτε που θυμαμαι ποσες φορες της ζητησα συγνωμη αυτο το βραδυ!

Ξυπνησαμε την υπευθυνση του camping και πηγαμε στο κουκλιστικο σπιτακι επιτελους. Αναψαμε τη μικρη θερμαστρα και φτιαξαμε κατι ζεστο για να συνελθουμε. Τι απιστευτη μερα! Τα τοπια, οι διαδρομες, τα φιορδ, οι καταρρακτες, τα βουνα, ο παγετωνας, ομιχλη, δαση, αναποδιες, περιπετειες...
Επεσα στο κρεβατι με τα ρουχα σε εναν υπνο λυτρωτικο...
Το κοντερ της μηχανης ειχε γραψει 580 χιλιομετρα. Το κοντερ του μυαλου 10.000...

[element]

Ατελείωτη συλλογή εικόνων και εμπειριών. Συνέχισε..αναμένουμε την επόμενη μέρα!!

[PanLampro]

iron butt
and balls of steel...


Σχολιο: ποτε μην εμπιστευεσαι 100% το GPS
Αν εχεις αισθηση πανω στο χαρτη, του που εισαι και που πας εστω και στα βασικα, θα αμφιβάλεις και δεν θα αφήσεις τετοια πατατα να εξελιχθει...
Μη σου πώ οτι συνωνυμιες υπαρχουν και σε χωρια, οχι μονο σε επιχειρήσεις...

εισαι πολυ ωραιος και γραφεις καταπληκτικα
αναμενουμε....

[makis78]

Από τα πολύ όμορφα γραμμένα οδοιπορικά.

[Ταξιδευτης]

Day 8
Geiranger (NO) - Trollstigen - Atlantic Road - Trondheim (NO)
415 km

Σηκωθηκα με δυσκολια.
Το σωμα μου δεν ηθελε να υπακουσει και τα ποδια μου εμοιαζαν να ζυγιζουν δεκα τοννους.
Μετα τα χθεσινα το μονο που ηθελα τωρα ηταν να κοιμηθω για 2-3 εικοσιτετραωρα σερι, ηξερα ομως οτι αυτο δεν ηταν εφικτο.
Ο δρομος δινει πολλα αλλα ζηταει αλλα τοσα επισης.
Ηταν νωρις και τα παιδια κοιμοντουσαν ακομα. Θα ειχα την ευκαιρια να απολαυσω με την ησυχια μου το κουκλιστικο αυτο σπιτακι που ηθελα τοσο να επισκεφτω και που ειχα περασει μια τοσο μεγαλη περιπετεια για να βρισκομαι εδω τωρα. Η ησυχια ηταν απολαυστικη. Καποιες φορες χρειαζεται να εισαι λιγο μονος.



Εξω ειχε πολυ συννεφια και διαπεραστικο κρυο. Αναψα τη θερμαστρα, ετοιμασα καφεδακι και βγηκα στο μικρο ξυλινο μπαλκονακι να απολαυσω μια θεα που μεχρι χθες ειχα δει μονο σε φωτογραφιες.
Το Geiranger, το διασημοτερο fjord της Νορβηγιας ανοιγοταν μπροστα μου.
Εβαλα το Echoes των Ρink Floyd να παιζει ντυνοντας με τον καλυτερο τροπο αυτο το μεγαλειωδες σκηνικο, και αφησα το βλεμμα μου να περιπλανηθει στο βαθος του θολου τοπιου, χαμενος σε απειρες σκεψεις για ολα αυτα που ηταν και δεν ειναι πια, και οσα θα ειναι αλλα δεν ειναι ακομα.
Τελικα το τωρα ειναι το μονο που εχουμε πραγματικα...



Συντομα ενα μεγαλο κρουαζιεροπλοιο εμφανιστηκε στο λιμανι και η μπασα κορνα του αντηχησε σε ολο το fjord σπαζοντας βιαια τη σιωπη του πρωινου...



Εκατσα αρκετη ωρα εκει εξω απολαμβανοντας το πρωινο. Ποσες φορες ειχα ονειρευτει να βρισκομαι ακριβως εδω καποιο πρωι -και να που ημουν εδω τωρα λοιπον... Τα ονειρα μας φιλε παιρνουν σαρκα και οστα ετσι απλα, σε μια στιγμη.
Η στιγμη αυτη που τραβαει μια γραμμη και χωριζει το πριν και το μετα. Πριν το ονειρο, μετα η εκπληρωση του.
Πιστευουμε οτι οταν κατακτησουμε το ονειρο θα αλλαξουν τα παντα, θα αποκτησουμε οσα θελαμε και με ενα τροπο μαγικο η ζωη μας θα γινει κατι αλλο. Ομως κοιτας γυρω και εισαι ακομα εσυ, ο ιδιος ανθρωπος, οι ιδιες συνηθειες, τα ιδια καλα η ασχημα τριγυρω σου.
Και ετσι απο το ενα ονειρο παμε στο επομενο, ανολοκληρωτα οντα που περναμε τις ζωες μας κατακτοντας στοχους, πιστευοντας οτι ετσι θα γεμισουμε τα κενα μας, μεχρι να καταλαβουμε οτι το κενο δεν γεμιζει με κατακτησεις εκει εξω αλλα με το να κοιταξουμε μεσα μας και να συμφιλιωθουμε αληθινα με τη παρτη μας. "Το μεγαλυτερο ονειρο και στοχος εισαι εσυ ο ιδιος δικε μου..."

Ακουσα τα παιδια που σηκωθηκαν και λιγο αργοτερα ηρθαν εξω να πιουμε το καφεδακι μας. Το κρυο και η υγρασια του πρωινου τρυπουσε κοκκαλα αλλα με μια τετοια θεα απο το μπαλκονακι δεν υπηρχε περιπτωση να καθομασταν μεσα.



Σημερα ηταν η μερα που δυστυχως θα επρεπε να χωρισουν οι δρομοι με τους Σουηδους φιλους μου. Ο προορισμος μου ηταν το Trondheim, μια μεγαλη πολη στα βορειοδυτικα της χωρας, περιπου 400 χιλιομετρα απο το Geiranger ενω τα παιδια θα ανεβαιναν μαζι μου μεχρι ενα σημειο και μετα θα επαιρναν το δρομο της επιστροφης.
Πριν απο αυτο ομως ειχαμε πολλα να κανουμε.



Θα ανεβαιναμε στην αλλη πλευρα του Geiranger για να δουμε τη θεα και απο εκει θα περνουσαμε το Μονοπατι των Troll περισσοτερο γνωστο ως Trollstigen. Αυτο ειναι το μεγαλυτερο πασο της Νορβηγιας, ενας πολυ στενος δρομος με κλιση 9% και υψομετρικη διαφορα 850 μετρων απο πανω μεχρι κατω, ενω στη καρδια του πασου υπαρχει ο τεραστιος καταρρακτης Stigfossen που πεφτει απο υψος 320 μετρων και περναει κατω απο το δρομο και συνεχιζει!

Ομως αυτο δεν θα ηταν η μονη εκπληξη της ημερας γιατι λιγο παραπανω με περιμενε ο επαρχιακος Rv64, περισσοτερο γνωστος ως Atlantic Road.

O Δρομος του Ατλαντικου ειναι ενα απο τα πιο γνωστα κομματια δρομου στη Νορβηγια και εχει ανακυρηχθει κομματι της πολιτιστικης κληρονομιας της χωρας.
Οδηγει στο δυτικοτερο ακρο της Νορβηγιας περνωντας απο την ακτη Hustadvika, ενα ακαλυπτο κομματι του Ατλαντικου ωκεανου που θεωρειται ενα απο τα πιο επικινδυνα κομματια της Νορβηγικης ακτογραμμης καθως εκει συχνα επικρατουν θυελλωδεις ανεμοι και πολλα πλοια εχουν ναυαγησει στο παρελθον πανω στους υφαλους της περιοχης. Μαλιστα κατα τη κατασκευη του δρομου τα εργα χτυπηθηκαν απο 12 ανεμοστροβιλους μεσα σε 5 χρονια!
Ομως εγω δεν πηγαινα τοσο για αυτο εκει οσο για κατι αλλο...

Στην ακτη αυτη ο δρομος περναει πανω απο πολλες μικρες νησιδες γης, που ενωνονται με οκτω μεγαλες γεφυρες, με διασημοτερη ολων την Storseisundet, μια αρθρωτη γεφυρα κατασκευασμενη με τη μεθοδο των ισορροπουντων προβολων.
Και αν αυτο το ονομα δεν σας λεει κατι τοτε αυτο ισως σας πει...


Μαζεψαμε το τσαντιρι και φορτωσαμε τις μηχανες. Κατσαμε λιγο ακομα στο ομορφο σπιτακι προσπαθωντας να καθυστερησουμε την αναχωρηση μερικες ακομα πολυτιμες στιγμες... Παμε γιατι αν δεν φυγουμε τωρα δεν θα φυγουμε ποτε απο αυτο το ονειρεμενο μερος!

Γυρισα τη μηχανη και την αφησα στο σταντ να ζεσταινεται. Και εδω ο Μερφυ με ξαναθυμηθηκε.



Το εδαφος δεν ηταν τελειως ισιο και ο μπροστινος τροχος ειχε πατησει ακριβως στην ακρη μιας μικρης πετρας κρυμμενης στο χορταρι. Οι κραδασμοι του μοτερ ηταν ακριβως αυτο που χρειαζοταν για να κανει η μηχανη ενα κλικ μπροστα.
Ενα κλικ. Δεν ηθελε τιποτα παραπανω.
Το σταντ εκλεισε κανοντας μοχλο και εσπρωξε τη μηχανη στη δεξια πλευρα της με εμενα ακριβως διπλα! Προσπαθησα να πιασω το θηριο αλλα το μονο που καταφερα ηταν να την αφησω να πεσει οσο πιο ομαλα μπορουσα. Και ενω πιστεψα οτι τη γλυτωσαμε ακουσα το κρακ απο το λεβιε του μπροστινου φρενου που εσπαγε...

Τωρα; Τι καναμε; Ειχα ακομα τεραστια αποσταση μπροστα μου και δεν ειχα φρενα! Σηκωσαμε τη μηχανη και επιθεωρησαμε τη ζημια. Η μηχανη δεν ειχε παθει γρατζουνια και το μονο που την ειχε πληρωσει ηταν ο λεβιες που ειχε κοπει σχεδον ολοκληρος!
Επιασα το λεβιε και προσπαθησα με ταινια και πατεντες να τον κρατησω. Ματαια. Ο Christian ομως ειχε καλυτερη ιδεα.
Εβγαλε απο την εργαλειοθηκη του μια πενσα-γκριπ (η γνωστη "σκυλα") και την εβαλε να πιασει σφιχτα το εναπομειναν κομματι του λεβιε!
Δουλεψε! Αλλος ενας φιλος που ως απο μηχανης θεος ειχε σωσει τη παρτιδα.
Απο εδω και στο εξης μια πενσα ενος Σουηδου θα βρισκοταν στη θεση του λεβιε φρενου στα κλιπον της Αυρας μεχρι την επιστροφη μου στην Αθηνα...

Κατεβηκαμε στο χωριουδακι για ανεφοδιασμο και να τσιμπησουμε κατι. Με τετοια -παρολιγο- λαχταρα θελαμε ολοι να ηρεμησουμε και να βρουμε ξανα τους ρυθμους μας.



Το χωριουδακι ηταν περιποιημενο και αρκετα γραφικο...



...αλλα μαλλον υπερβολικα τουριστικο και πανακριβο! Ενα σαντουιτς εδω κοστιζε 8-10 ευρω.



Κανενα προβλημα ομως. Βρηκαμε το τοπικο supermarket, πηραμε μπαγκετες και χυμους και κατσαμε κατω στην προβλητα για να φαμε με αυτη τη μοναδικη θεα!



Χαζεψαμε τα τεραστια κρουαζιεροπλοια και τις ορδες των τουριστων που πηγαινοερχονταν σαν αλαφιασμενα προβατακια και κουβεντιαζαμε χαμογελαστοι για το συμβαν που ειχα πριν απο λιγο με την Αυρα.
Σε αλλες εποχες αυτο το πραγμα θα ηταν ικανο να μου χαλασει καθε διαθεση και ισως και να με εκανε να γυρισω πισω αδοξα αλλα οχι τωρα πια. Τωρα πια ενοιωθα να ειμαι αληθινα ενας ταξιδιωτης στο δρομο. Δεν υπηρχε τιποτα που θα μπορουσε να με κανει να χαλασω τη διαθεση μου. Ολα μεσα στο προγραμμα ηταν -και τα καλα και τα αναποδα.

Ηταν ωρα να ξεκινησουμε τη μερα μας γιατι ειχαμε τοσα να δουμε.
Βγηκαμε απο το χωριο και ανεβηκαμε το δρομο που σκαρφαλωνε στο πλαι του fjord κανοντας μια σταση στο ψηλοτερο σημειο του δρομου για να απολαυσουμε την απιστευτη θεα.



Θεωρατοι καθετοι βραχοι πλαισιωναν την μακροστενη λωριδα νερου που εφτανε φιδωτη μεχρι την ακρη του οριζοντα και συνεχιζε για δεκαδες ακομα χιλιομετρα μεχρι τη θαλασσα.
Παρα το οτι ο καιρος ηταν ασχημος με πολλα συννεφα, το Geirangerfjord απλωνοταν μπροστα μας απλα συγκλονιστικο!



Καταρρακτες επεφταν απο τις αποκρημνες πλαγιες αριστερα και δεξια και ο καιρος εμοιαζε να αλλαζει συνεχως.
Ολα εδω πανω ηταν τοσο απροβλεπτα και ευμεταβλητα. Ενοιωθα σαν να βρισκομουν σε αλλο πλανητη!



Τα ματια μου ρουφουσαν αχορταγα την εικονα αυτου του τοπιου για ωρα. Σε τετοια μερη παντα εχανα την αισθηση του χρονου αλλα δεν ειχε καμια σημασια. Εδω πανω η μια στιγμη αξιζε οσο δεκα μερες πισω στην καθημερινοτητα της Αθηνας...

Καβαλησα τη μηχανη και εβαλα ροτα για το Trollstigen.
Το κρυο εδω πανω ηταν αβασταχτο. Η βροχη τωρα ειχε πιασει να πεφτει δυνατα και ο καιρος εδειχνε τα δοντια του.
"Μεχρι εδω ηταν ο ηλιος Νικο" σκεφτηκα, ομως δεν ηξερα οτι η επομενη φορα που θα εβλεπα τον ηλιο θα ηταν 2.500 χιλιομετρα αργοτερα στη Φινλανδια. Η μηπως οχι;
Καθως στα ακουστικα ξεκινησε να παιζει το ατμοσφαιρικο Sirens των Madrugada θρυλοι με Trolls, μαγους και μεσαιωνικους ιπποτες αρχισαν να μπλεκονται με την ομιχλη που ειχε σκεπασει το γυμνο βραχωδες τοπιο...

Κατεβαινοντας την αλλη πλευρα του fjord για το καραβακι γνωρισαμε ενα ακομα ζευγαρι με τις μηχανες τους! Βρετανοι που ειχαν ξεκινησει πριν απο μια βδομαδα και κατευθυνονταν για το Trollstigen και τα περιξ προτου επιστρεψουν στην πατριδα τους. Μου εκανε μεγαλη εντυπωση οτι δεν φορουσαν αδιαβροχα παρα μονο δερματινες στολες.
"Δεν βρεχεστε;" ρωτησα την κοπελα. "Μα δεν εχει ριξει ακομα καμια σοβαρη βροχη για να βαλουμε αδιαβροχα!" μου απαντησε χαμογελαστα εκεινη και μου υπενθυμισε οτι τα δερματινα αντεχουν αρκετα στη βροχη και δεν υπηρχε λογος να κανω στασεις καθε τρεις και λιγο για τα αδιαβροχα.

Βεβαια εδω τωρα και να μην εβρεχε θα τα φορουσα μονο και μονο λογω ψυχους. Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει παλι το βουνο και η βροχη ολοενα και δυναμωνε. Εδω δεν ηταν ωρα για φωτογραφιες -ουτως η αλλως δεν θα φαινοταν και τιποτα μεσα στην ομιχλη που μας συνοδευε.
Ουτε που καταλαβα πως φτασαμε στην κορυφη. Το θερμομετρο φλερταριζε με το μηδεν, η βροχη τωρα ειχε γινει χιονονερο και δυνατοι ανεμοι σαρωναν τα παντα. Κουλουριαστηκα στα fairings και εσφιξα τα δοντια -σε λιγο φταναμε.

Το φουτουριστικο τουριστικο περιπτερο του Trollstigen ηταν το πιο ομορφο θεαμα για εναν παγωμενο μηχανοβιο...



Παρκαραμε τις μηχανες και εκανα να μπω μεσα. Τα παιδια με σταματησαν: "Παμε να δουμε πρωτα το περιφημο Μονοπατι των trolls. Αν παμε τωρα μεσα και ζεσταθουμε μετα δεν θα θελουμε να βγουμε για να δουμε το μερος."
Ειχαν απολυτο δικιο.

Το τοπιο ηταν απολυτα επιβλητικο, ειδικα με αυτο το καιρο τωρα και αξιζε τον κοπο για να το δει καποιος. Στερφοι βραχοι, πληρης ελλειψη βλαστησης, χιονι και διαπεραστικο κρυο.
Το μικρο μονοπατι στη πλαγια οδηγουσε σε διαφορες μικρες εξεδρες πανω απο μικρα ποταμακια που ενωνονταν σε μεγαλυτερα και ολα μαζι κυλουσαν προς τον καταρρακτη.
Oι λιγοστοι γενναιοι τουριστες που περπατουσαν τριγυρω ηταν φασκιωμενοι για να παλεψουν το κρυο ομως ακομα και αυτοι κοιτουσαν με εκπληξη τους τρεις μηχανοβιους που χαζευαν τα αξιοθεατα με ...πληρη εξαρτηση.
Τα κρανη στη φωτογραφια δεν ηταν τυχαια...



Το μονοπατι συνεχιζε και τελικα κατεληγε σε μια μεγαλη μεταλλικη εξεδρα που κρεμοταν πανω απο το ...πουθενα! Και οταν λενε πουθενα σε αυτη τη χωρα το εννοουνε! Ειναι τρελοι αυτοι εδω πανω!



Ακομα και αν καποιος ειχε υψοφοβια αυτη θα αξιζε να ηταν η μια και μοναδικη φορα να κανει μια εξαιρεση και να φτασει μεχρι την ακρη. Γιατι απο εδω το θεαμα ηταν απεριγραπτο...
Δεν μπορουσα να πιστεψω την απεραντοσυνη της εικονας μπροστα μου...

Το βουνο ειχε σκιστει στα δυο μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και απο παντου -αριστερα, δεξια, μπροστα- τεραστιοι καταρρακτες επεφταν με ορμη και ενωνονταν στην κοιλαδα, μπροστα μου απλωνονταν οι φουρκετες του πασου και ακριβως απο κατω μου εβλεπα τα νερα του περιφημου Stigfossen να πεφτουν στο χαος προς το δρομο!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Trollstigen, the Troll's Way, Norway 2012



Γυρισαμε στο τουριστικο περιπτερο/καταφυγιο και κατσαμε να ξεπαγωσουμε. Εξω το χιονονερο συνεχιζε να πεφτει και ο αερας ειχε δυναμωσει πολυ. Σκληρη και αγρια φυση. Διαβασα τον οδηγο: "Το Trollstigen παραμενει κλειστο το φθινοπωρο και το χειμωνα. Η περιοδος επισκεψης εκτεινεται απο τα μεσα Μαιου μεχρι Οκτωβριο αλλα αυτο εξαρταται παντα απο τις καιρικες συνθηκες."
Οταν εισαι μια ανασσα απο τον Αρκτικο κυκλο η ζωη κυλαει αλλιως...

Ο ζεστος καφες ηταν βαλσαμο. Χαμογελουσαμε αλλα και οι τρεις μας ημασταν στεναχωρημενοι. Αφου κατεβαιναμε το βουνο θα χωριζαν οι δρομοι μας και εγω πλεον θα ξεκινουσα το μεγαλο δρομο για το Βορειο Ακρωτηρι. Στα ταξιδια μου παντα προτιμουσα να ειμαι μονος στο δρομο αλλα η παρεα φιλων αυτες τις μερες με ειχε κανει να νοιωθω πολυ ομορφα. Ναι οκ, δυσκολο να ταιριαξουν τα χνωτα σου με καποιον συνταξιδευτη, αλλα οταν αυτο συμβαινει ετσι αβιαστα και απο το πουθενα οπως τωρα ειναι κατι το μαγικο. Ο δρομος ομως σου δινει και ο δρομος σου παιρνει και οφειλεις αυτο να το σεβαστεις φιλε.
Εξαλλου η ουσια του ταξιδιου ειναι ακριβως στο οτι τιποτα δεν παραμενει στασιμο. Ταξιδιωτες ολοι γυρω, τωρα καθομασταν στο ομορφο καταφυγιο στη μεση της ερημιας του βουνου και σε λιγο θα ειχαμε φυγει χωρις τιποτα να θυμιζει οτι περασαμε απο εδω.
Ομως εμεις θα θυμομαστε. Εμεις ειμαστε που παιρνουμε μαζι φευγοντας τα τοπια, τα μερη, τους ανθρωπους που συνανταμε και εμεις ειμαστε που τα βαζουμε σε μια κολλα χαρτι φτιαχνοντας τα ολα απο την αρχη, δινοντας τους πνοη για να τα κανουμε ξανα απτα, αληθινα...



Ο καφες τελειωσε, ντυθηκαμε και καβαλησαμε. Το πασο και ο Stigfossen μας περιμεναν.
Ο δρομος ηταν πολυ στενος με συνεχεις φουρκετες και πολυ κινηση. Στο παρελθον τα τουριστικα λεωφορεια δεν χωρουσαν να στριψουν δημιουργωντας κυκλοφοριακη συμφορηση και ετσι το 2011 η τοπικη κοινοτητα εκανε εργα διαπλατυνσης μερικων στροφων αλλα ακομα και ετσι η κινηση ηταν πολυ δυσκολη.
Η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα, η Αυρα επιανε ολη τη λωριδα του δρομου και το να σταματησω για φωτογραφιες ηταν πολυ δυσκολο ειδικα με τοσα αυτοκινητα πισω μου.
Ομως καθως ο δρομος κατεβαινε και πλησιαζε κοντα στο καταρρακτη δεν μπορουσα να χασω την ευκαιρια να αποθανατισω την εικονα αυτη...



Ομως καθως εφτασα στο σημειο που επεφτε ο τεραστιος καταρρακτης Stigfossen τα εχασα.
Τεραστιοι ογκοι νερου επεφταν εκκωφαντικα απο 320 μετρα υψος με τρομακτικη δυναμη και κυλουσαν κατω απο ενα πετρινο γεφυρι ενω ο δρομος περνουσε σε αποσταση αναπνοης απο το θηριο.
Δεν ειχα ξαναδει κατι τετοιο!

(φωτο απο το Adv riders)


Βγηκαμε στο κεντρικο δρομο και σταματησαμε. Μεχρι εδω ηταν.
Τα χαμογελα μεγαλα αλλα τα ματια πισω απο τις ζελατινες προδιδαν την θλιψη. Χαιρετηθηκαμε εγκαρδια, ειπαμε καλη ανταμωση και καβαλησαμε. Οι δρομοι χωριζαν οπως ενωθηκαν -ετσι, απλα.
Δεν μπορω τους αποχωρισμους. Συγκεντρωθηκα μπροστα προσπαθωντας να μην κοιταω στους καφθρεφτες τον Christian και την Asa που χανονταν στην ακρη του δρομου.



Συνεχισα μεσα στη βροχη μονος πλεον. Η θλιψη παρεμενε αλλα ομολογω οτι μου ειχε λειψει να ειμαι μονος στο δρομο με τους δικους μου ρυθμους.
Ο δρομος με εβγαλε σε ενα ακομα μικρο λιμανακι και σταματησα στη μικρη γκριζα προβλητα να περιμενω το επομενο φερυ.
Η αδεια αποβαθρα που περιμενε ματαια τους τουριστες αυτο το βροχερο και ασπρομαυρο καλοκαιρι ηταν σαν να εφτιαχνε με εικονες τις σκεψεις που τωρα στριμωχνονταν κατω απο το κρανος μου...
"Πρεπει να καλοπιανεις τη μοναξια για να τα χεις καλα μαζι της φιλε..."



Μπηκα στο φερυ και κοιταζα τα αυτοκινητα γυρω. Η μαλλον αυτοι κοιτουσαν εμενα. Ενα τρελο μηχανοβιο πανω στη μηχανη, να καθεται μουσκεμα μεσα στο κρυο αδιαφορωντας για τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει δυνατα.
Εβλεπα τις σταγονες της βροχης να πεφτουν απο το γεισο της ανοιχτης ζελατινας και αρχισα να σκεφτομαι.
Δεν υπηρχε αλλη μηχανη εδω. Μονος.
Ενοιωθα ενα εκατομμυριο ετη φωτος μακρυα απο το σπιτι μου και ακομα περισσοτερα απο καθε λογης λεσχες, φορουμ, φιλους και γνωστους. Θυμηθηκα κουβεντες που ακουγα κατα καιρους και πραγματα που διαβαζα: δεν υπαρχουν λεφτα για βολτες / ο καιρος δεν ειναι καλος / οι βενζινες ακριβες / θελω λαστιχα, σερβις / που να πηγαινω τωρα μονος....
Εδω εξω ομως η αληθεια του δρομου σε κοιτουσε καταματα λες και η βροχη την ξεπλενε απο ολες αυτες τις δικαιολογιες: αν θες μπορεις. Αν θες πραγματικα μπορεις. Αλλιως κατσε πισω απο ενα πληκτρολογιο και μια οθονη και κλαιγε τη μοιρα σου φιλε.

Εμεις που καβαλαμε δυο ροδες ζουμε ζωες που δεν ειναι δεδομενες.
Φιλοι που ηπιαμε μαζι ενα ποτηρι κρασι μεσα σε μια στιγμη δεν ηταν πια εδω. Ολα μια στιγμη ειναι. Oι παλιοτεροι το εχουνε νοιωσει στο πετσι τους αυτο, ομως ας μην λεω πολλα, οσοι καταλαβαν καταλαβαν, οι υπολοιποι μπορουν να σταματησουν εδω και να προχωρησουν παρακατω για πιο ευπεπτα, ευαερα και ευηλια αναγνωσματα.
Εγω λοιπον ημουν εδω εξω, να κοιταξω τη ζωη καταματα, να παψω να κρυβομαι στις δικαιολογιες μου, να ζησω τωρα που εχω εστω και την απειροελαχιστη ευκαιρια, γιατι αυριο μπορει να μην εχω ουτε αυτο.

Ακριβο το τιμημα ομως. Πανακριβο. Γιατι οταν εισαι εξω στο δρομο παντα φευγεις. Παντα.
Γνωριζεις υπεροχους ανθρωπους, σε καλωσοριζουν με χαρα στις ζωες τους, ζεις πολυτιμες στιγμες αλλα παντα με ημερομηνια ληξης. Γιατι πρεπει να πας μπροστα, δεν μπορεις να μεινεις. Το ξερεις.
Το να φευγεις. Ευχη και Καταρα του ταξιδιωτη μαζι.

Mου ηρθαν στο μυαλο τα λογια του Kerouac: "Tι ειναι αυτο το συναισθημα οταν απομακρυνεσαι οδηγοντας απο τους ανθρωπους και αυτοι μικραινουν στον οριζοντα μεχρι να χαθουν; Ειναι ο υπερβολικα μεγαλος κοσμος που μας περιβαλλει και ειναι αντιο. Αλλα σκυβουμε μπροστα, στην επομενη τρελη περιπετεια κατω απο τους ουρανους."

Εβλεπα τις σταγονες της βροχης να πεφτουν απο το γεισο της ανοιχτης ζελατινας και δεν μπορουσα παρα να συμφωνησω.



Πιασαμε στερια και συνεχισα βορεια μεσα στο απεραντο ερημο τοπιο.
Εδω ηταν το ταξιδι.



Πλησιαζα την κατακερματισμενη ακτογραμμη της Νορβηγιας και ο Δρομος του Ατλαντικου με τα τεραστια υποθαλασσια τουνελ και τις γεφυρες ανοιγοταν πλεον μπροστα μου.



Αφησα τις σκεψεις μου στην ακρη και επικεντρωθηκα στο τωρα -ο καλυτερος τροπος για να την παλεψεις οταν ταξιδευεις.
Θα ανοιγε καθολου ο ουρανος; Απο το πρωι που ειχα ξεκινησει απο το Geiranger δεν ειχε σταματησει να βρεχει.
Θα εβλεπα τον Ατλαντικο με λιγο καθαρο ουρανο;
Η πινακιδα του δρομου και το μπλε αναμεσα στα συννεφα ηρθαν ως απαντηση: Atlanterhavsvegen δεξια.



Οσο συνεχιζα δυτικα ο ουρανος ολο και καθαριζε. Ο θεος του δρομου θα μου εκανε ενα μεγαλο δωρο σημερα!
Μικρα γραφικα σπιτακια, δαση, οικισμοι και ξαφνικα ειχα φτασει.
Ο Ατλαντικος ωκεανος απλωνοταν απεραντος μπροστα μου!



Αλλο ενα μεγαλο ονειρο ειχε μολις γινει πραξη. Πρωτη φορα που η Αυρα και εγω αντικρυζαμε τον Ατλαντικο ωκεανο και τα συναισθηματα ηταν ενα κουβαρι τωρα...



Η μεγαλη ακτη ηταν εκτεθειμενη απο παντου και ο ανεμος φυσουσε δυνατα σαρωνοντας το νερο ενω ο ηλιος παλευε με τα συννεφα στον ουρανο για να επικρατησει... Στην ακρη της ακτης ξεχωριζε ενα λοφακι με ενα μικρο πυργακι απο πετρες και εναν μεγαλο λευκο σταυρο επανω.
Παλιος ναυτικος δεικτης για τα πλοια που ξακριζαν την ακτη ισως, η φορος τιμης σε οσους ειχαν χασει τη ζωη τους σε αυτα τα αγρια νερα καποτε; Ποιος ξερει.



Ανεβηκα επανω, εκατσα με τη πλατη στο τοιχακι και κοιταξα εξω προς τη θαλασσα.
Η ματια χανοταν στον οριζοντα, το αληθινο συνορο της Γης και εγω σκεφτομουν τι ηταν στην αλλη ακρη...
Το ταξιδι ποτε δεν σταματαει οσο ειμαστε σε αυτο το κοσμο και υπαρχουμε.

"Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα Kάμελ να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ..."
Ν. Καββαδίας - Γράμμα Σ'έναν Ποιητή




Ομως εδω δεν ειχα ερθει μονο για την υπεροχη θεα του Ατλαντικου.
Γυρισα στη μηχανη και αντικρυσα μπροστα μου αυτο που ειχα ερθει να δω με τα ιδια μου τα ματια: την παλαβη γεφυρα Storseisundet.
Απο μακρυα εμοιαζε να αιωρειται στον αερα -ηταν οντως οσο εντυπωσιακη και στις φωτογραφιες!



Βεβαια καθως πλησιαζα το "αποτομο" σχημα της γινοταν πιο ομαλο και συνηθισμενο -τα βιντεο και οι διαφημισεις παντα υπερβαλλουν, αλλα ακομα και ετσι σιγουρα παρεμενε ενα αξιοθεατο που εγω τουλαχιστον δεν θα το ελεγα απογοητευτικο οπως φιλοι που ειχαν ερθει εδω παλιοτερα...
Ειμαι σιγουρος ομως οτι εβλεπαν τη γεφυρα σε καταιγιδα μαλλον θα αλλαζαν γνωμη...



Ο περιφημος Δρομος του Ατλαντικου τωρα συνεχιζοταν απο νησιδα σε νησιδα και με τον ωκεανο στο πλαι συντροφια...



...πανω απο μεγαλοπρεπεις γεφυρες...



...και αναμεσα σε πυκνα δαση με τον ωκεανο να αχνοφαινεται στον οριζοντα....



Καπου εκει, πανω απο τις τελευταιες γεφυρες ειχα και την μεγαλη τρομαρα της ημερας. Κανοντας μια σταση για λιγο ξεμουδιασμα και για μια ματια στους χαρτες, συνειδητοποιησα οτι προτου φτασω στο Trondheim μου εμενε ενα τελευταιο φερυ στο δρομο μου σε περιπου 50 χιλιομετρα!
Γνωριζα οτι τα φερυ γενικα σταματανε δρομολογια κατα τις 9-10 το βραδυ και η ωρα ηταν ηδη σχεδον 9!
Αν δεν το προλαβαινα δεν υπηρχε κανενας (λογικος) δρομος για να κανω παρακαμψη, εκτος και αν ηθελα να προσθεσω 400 ακομα χιλιομετρα στη μερα μου!
Πανικοβληθηκα! Με τοσα τουνελ και γεφυρες τοσες ωρες ειχα ξεχασει εντελως αυτη τη λεπτομερεια.

Ανεβασα ρυθμο για αλλη μια φορα καλυπτοντας την αποσταση σε μιση ωριτσα, αλλα φτανοντας εκει καταλαβα οτι τσαμπα ειχα αγχωθει. Το τελευταιο δρομολογιο ηταν στις 11 το βραδυ!
Μετα και απο αυτο ηρεμησα. Εβαλα ροτα για το Trondheim ενω το ρολοι πλεον εδειχνε 10.20 το βραδυ.

"Βραδυ"... Λεμε τωρα.



Πανω απο τη θαλασσα το παιχνιδι του ηλιου που επεφτε με τα συννεφα χαριζαν στα βουνα πανω απο τα fjord μια συνεχως μεταβαλλομενη εμφανιση, αλλοτε αλλοτε επιβλητικη και σοβαρη και αλλοτε γραφικη και ρομαντικη...





Το κρυο ειχε κοψει εδω και ωρα και δεν εβρεχε πλεον οι δρομοι ηταν μουσκεμα και ετσι η πορεια γινοταν προσεκτικα και αρκετα αργα. Μετα απο μια ολοκληρη μερα στη σελα ηθελα επειγοντως να βρω ενα κομματι εθνικης οδου για να ανοιξω και να φαω τα τελευταια χιλιομετρα που ειχαν μεινει. Ανεφοδιασμος, ξεμουδιασμα και ελεγχος του χαρτη.
Απο εδω ξεκινουσε η Εθνικη οδος E39 και τα τελευταια 165 χιλιομετρα συντομα ηταν παρελθον.

Εφτασα στη πολη και κατευθυνθηκα για τον ξενωνα Singsaker Sommerhotell στη κορυφη ενος καταπρασινου λοφου. Το κτηριο εμοιαζε περισσοτερο για φοιτητικη εστια πανεπιστημιου παρα για οτιδηποτε αλλο. Ημουν στο σωστο μερος; Σιγουρα; Θα το ανακαλυπτα συντομα.
Παρκαρα την καλη μου στο στενο πισω απο τον ξενωνα και κατευθυνθηκα για την εισοδο.



Κατω απο το λοφο τα λιγοστα φωτα της πολης τρεμοπαιζαν μεσα στη νυχτα.
12.10 πμ και φως ακομα.

[aeriko]

Φίλε μου μας κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον, περιμένουμε την συνέχεια.

[johnny walker]

Δεν ξερω τι δουλεια κανεις ουτε τι γνωσεις εχεις αλλα τετοια παραστατικη αναφορα σε ταξιδι πρωτη φορα διαβαζω!Ειναι σαν μυθιστορημα!Για να κανεις τοσο αναλυτικη περιγραφη πρεπει να κρατουσες ημερολογιο!Μου φαινεται αδιανοητο να θυμασαι τοσα πολλα!

[kosta12gs]

Ταξιδευτή,
τα ταξίδια σου είναι πολύ όμορφα
και η περιγραφή σου μας ταξιδεύει.
Περιμένω τη συνέχεια.

[Ταξιδευτης]

Day 9
Trondheim

Επεσα για υπνο σχεδον με τα ρουχα. Ο κοιτωνας ηταν στο υπογειο ενος τεραστιου παλιου ξυλινου κτηριου οπου βρισκονταν δεκα μεταλλικες κουκετες οπως ειχαμε στο στρατο. Αγορακια και κοριτσακια χωριστα βεβαια. Με τη νυστα που ειχα θα κοιμομουν και στο διαδρομο τωρα.

Ολη νυχτα δεν σταματησε να βρεχει. Το πρωι το προγραμμα ειχε αναχωρηση απο τη πολη για το βορρα με προορισμο... αγνωστο. Βλεπετε η Νορβηγια με μολις 5 εκατομμυρια πληθυσμο και το μεγαλυτερο μερος του να μενει στο νοτιο τμημα της χωρας, σημαινε οτι οσο πιο βορεια ανεβαινε καποιος τοσο λιγοτερο πολιτισμο εβλεπε. Το Trondheim ηταν η τελευταια μεγαλη πολη της χωρας. Απο εδω και πανω οι αποστασεις μεγαλωναν και ο κοσμος λιγοστευε.

Ο πραγματικος μου προορισμος ηταν το μικρο λιμανακι του Bodo οπου θα επαιρνα το καραβι για τα ξακουστα νησια Λοφοτεν, ομως απο εδω ηταν 700 χιλιομετρα. Ετσι σκεφτηκα να σπασω τα χιλιομετρα σε δυο μερες και να διανυκτερευσω καπου στα μισα της διαδρομης. Ομως εδω ειχαμε ενα μικρο θεματακι: απο εδω μεχρι το Bodo δεν υπηρχε ουσιαστικα ...τιποτα! Ουτε πολεις ουτε χωρια, ποσο μαλλον ξενωνες σαν αυτον που ημουν τωρα! Μονο ατελειωτα δαση και βουνα.
Κανενα προβλημα! Εδω μπορουσα να στησω σκηνη οπουδηποτε και με το νομο, οποτε θα διαλεγα ενα ωραιο μερος και θα διανυκτερευα. "Μονο να κοψει η βροχη μεχρι να σηκωθω το πρωι...."

Δεν εκοψε.
Το πρωι με ξυπνησε ο ηχος της δυνατος βροχης που ερχοταν απο το μισανοιχτο παραθυρο. Προβλημα. Με τετοιο καιρο θα ηταν πολυ δυσκολο να ταξιδεψω ποσο μαλλον να εστηνα σκηνη μεσα στο δασος. Ανεβηκα στη μεγαλη κουζινα για πρωινο και να σκεφτω τι θα εκανα.

Με το δισκο γεματο απο ενα σωρο εδεσματα και τη βροχη να πεφτει εξω απο το το παραθυρο απλωσα στο τραπεζι χαρτες, σημειωσεις και GPS -δεν υπαρχει καλυτερος τροπος για εμενα για να ξεκινησω μια μερα! Το αρχικο πλανο ηταν να σπασω τα 700 χιλιομετρα μεχρι το Bodo σε 2 μερες, κανοντας σημερα περιπου 300-400 χιλιομετρα στον πολυ γραφικο επαρχιακο δρομο Rv17 και να διανυκτερευα σε ενα σπιτακι του DNT μεσα στο δασος.

Το DNT σημαινει Den norske turistforening και ειναι ο Νορβηγικος Συλλογος Πεζοποριας, ο οποιος διαθετει πανω απο 400 ξυλινα σπιτακια και καταφυγια διασπαρτα στα βουνα και τα δαση της χωρας καθως και εκατονταδες σηματοδοτημενα μονοπατια πεζοποριας για τον κοσμο που θελει να τα επισκεφτει. Ιδρυθηκε το 1868 με σκοπο την αναπτυξη του τουρισμου και σημερα σκοπευει στο να προσφερει δραστηριοτητες στη φυση στο ευρυ κοινο. Εδω οι ανθρωποι παιρνουν στα σοβαρα τετοιες προσπαθειες -γενικος γραμματεας του συλλογου ηταν ο πρωην υπουργος εθνικης αμυνης!

Τα σπιτακια χωριζονται σε 3 βασικες κατηγοριες:
- Staffed lodges, κατι σαν τα δικα μας ορεινα καταφυγια -μεγαλα κτισματα με μονιμο προσωπικο, με φαγητο, πρωινο, ηλεκτρικο, ντουζιερες κλπ


- Self-service cabins, μικροτερα σπιτακια χωρις προσωπικο αλλα πληρως εξοπλισμενα απο το Συλλογο με ηλιακα πανελ για ρευμα (!), κουβερτες, σεντονια, τραπεζομαντιλα και πολλες προμηθειες σε φαγητο (κονσερβες, ξηρα τροφη, σουπες κλπ)

- No-service cabin, σπιτακια διαφορων μεγεθων που εχουν τον ιδιο εξοπλισμο οπως και η 2η κατηγορια αλλα χωρις να εχουν προμηθειες σε φαγητο.


Νομιζετε οτι ολα αυτα τα self-service σπιτακια θα ηταν τιποτα μικρες παλιες τρωγλες στη μεση του πουθενα ε; Καλα...









Η επισκεψη στα σπιτακια αυτα ηταν ελευθερη απο οποιονδηποτε -ντοπιο η ξενο- χωρις να χρειαζεται να κλεισεις δωματιο η να κανονισεις απο πριν κατι. Ο βασικος κανονας ηταν οτι "αν ερθεις και θες να διανυκτερευσεις θα σε βολεψουμε".

Το πιο εντυπωσιακο ομως -και χαρακτηριστικο αυτου του υπεροχου λαου- ηταν ο τροπος πληρωμης στα σπιτακια αυτα. Στα καταφυγια με προσωπικο τα πραγματα ηταν απλα: καρτα η μετρητα στο ταμειο.
Στα σπιτακια ομως που δεν ειχαν προσωπικο; Εκει λοιπον πληρωνες με πιστωτικη αλλα το πως ηταν το θεμα: αφου εμενες στο σπιτακι για οσο ηθελες ειχε διαθεσιμες καποιες φορμες που συμπληρωνες μονος σου με τα στοιχεια της πιστωτικης σου και το ποσο που επρεπε να πληρωσεις και μετα την εριχνες σε ενα κουτακι διπλα στην εξοδο και εφευγες. Το αφηναν απολυτως πανω σου να δηλωσεις τα σωστα σου στοιχεια και τα ποσα πληρωμης! Τωρα τι να πω... Μαθηματα πολιτισμου, καλλιεργειας και κουλτουρας απο αλλο πλανητη!

Το DNT εχει μια εξαιρετικη ιστοσελιδα που διαθετει χαρτες ολης της χωρας με τα σπιτακια του Συλλογου καθως και τιμες, περιοδους λειτουργιας και το πως θα φτασει καποιος εκει -τοσο το χειμωνα οσο και το καλοκαιρι!

Εχοντας λοιπον ως επιλογη την ελευθερη (και οικονομικη!) διαμονη σε τετοια σπιτακια η σκεψη ηταν να πηγαινα σημερα προς το βορρα και οπου νυχτωνα θα σταματουσα.
Εδω υπηρχε εξ'αρχης ενα μικρο προβλημα: ανεβαινοντας βορεια η χωρα γινοταν ολοενα και πιο ερημη ενω και οι αποστασεις αναμεσα στις πολεις μεγαλωναν. Ετσι ακομα και τα σπιτακια αυτα που στα νοτια της χωρας βρισκονταν παντου, στα μερη που θα με εβγαζε ο δρομος ηταν ελαχιστα και διασπαρτα μεσα στα δαση.

Αν ο καιρος ηταν με το μερος μου δεν θα υπηρχε προβλημα. Στην τελικη θα μπορουσα απλα να στησω τη σκηνη μου και ολα καλα.
Ομως με τον καιρο εξω να ειναι τοσο αθλιος και χωρις σημαδια βελτιωσης το να ψαχνω να βρω το μικρο ξυλινο σπιτακι μεσα στο δασος, μουσκεμα και πανω σε μια μηχανη 350 κιλων ηταν μια περιπετεια που θα προτιμουσα να αποφυγω.


"Και γιατι να μην κατσω εδω στον ομορφο ξενωνα;" σκεφτηκα. Ευκαιρια να ξεκουραστω. Ημουν ηδη 9 μερες στο δρομο με καθε ειδους καιρο και τα χιλιομετρα ειχαν αρχισει να με βαραινουν. Στην τελικη το πλανο να δω τον επαρχιακο δρομο Rv17 πηγαινε στραφι με αυτη την κακοκαιρια.

Πηρα καφεδακι και αραξα στη μεγαλη ξυλινη σαλα με το παλιο τραπεζι του μπιλιαρδου και τις δερματινες πολυθρονες διπλα στα παραθυρα. Εξω η βροχη συνεχιζε. "Ριξε οτι θες τωρα. Εγω ειμαι μεσα στα ζεστα!" Ανασυγκροτηση σημερα λοιπον.



Η κουραση αρχισε να κυλαει απο πανω μου σιγα και να χανεται ενω ημουν χωμενος στη μεγαλη πολυθρονα χαζευοντας στο internet. Ελεγχος emails, προγνωστικα καιρου για τις επομενες μερες, εναλλακτικες διαδρομες και κουβεντουλα με τους φιλους πισω στην πατριδα. Το ειχα αναγκη αυτο!

Μπηκα λιγο στο GS forum και εριξα μια ματια στο θεμα που ειχαν ανεβασει δυο παιδια απο τη βορεια Ελλαδα για το ταξιδι τους στο Βορειο Ακρωτηρι. Ειχαν ξεκινησει μια βδομαδα νωριτερα απο εμενα και ακολουθουσαμε την ιδια ακριβως διαδρομη. Βλεποντας να αναφερουν για το ποσο ωραια περνουσαν, τον τελειο καιρο που τους συνοδευε στο ταξιδι κλπ ενοιωσα οτι ταξιδευα σε εντελως αλλη χωρα! Ο κατουρημενος λεμε! Πως γινοταν τα αλλα παιδια να ειχαν βρει αιθριο καιρο οταν τα δελτια εδιναν κακοκαιρια ολες αυτες τις μερες εδω πανω; Ημουν τοσο γκαντεμης πια;

Στο μυαλο μου ηρθαν ολα αυτα που ειχα περασει μεχρι εδω και οσα αγνωστα με περιμεναν...
Εβλεπα το χαρτη και τα χιλιομετρα που ειχα ακομα και με επιανε κρυος ιδρωτας. Ειχα αλλες 14 μερες μπροστα μου, γεματες ατελειωτα χιλιομετρα, σκληρες συνθηκες και ...ποσες χωρες; 6; 7; Ειχα παψει να μετραω. Αυτο το ταξιδι με ειχε κανει να αφησω πισω μου καθε παλια συνηθεια και προγραμματισμο. Ζουσα για τη στιγμη, και σκεφτομουν οτι καπως ετσι πρεπει να νοιωθουν και εκεινοι που ταξιδευουν μηνες και χρονια ανα το κοσμο... Χωρις παρελθον, χωρις μελλον. Χωρις πισω ουτε μπροστα. Μονο το Τωρα.

Δυσκολο αυτο το ταξιδι. Πολυ δυσκολο... Βλεποντας το ποσο δρομο ειχα ακομα μου ηρθε στιγμιαια να μετανοιωσω για αυτη την Οδυσσεια. Αλλα οχι. Δεν το εκανα. Δεν επρεπε να το κανω.
Αυτο ηταν ενα απο αυτα τα Ταξιδια που μας καθοριζουν για ολη μας τη ζωη και δεν θα λιγοψυχουσα.


Αφου θα εμενα εδω στον ομορφο ξενωνα ολη τη μερα ηταν καιρος να δω και μερικα πραγματα τριγυρω!
Πηγα στην εισοδο και επιασα κουβεντουλα με το φιλικοτατο νεαρο στη reception. Ο ξενωνας ηταν τεραστιος, με ενα τεραστιο καθιστικο στον πανω οροφο και μικρες γωνιες με καναπεδες στο ισογειο, με την πετρα/τουβλα να λαμπουν δια της απουσιας τους. Ολα εδω ηταν φτιαγμενα απο ξυλο.



Το μερος μου θυμιζε εντονα τα φοιτητικα μου χρονια και τελικα αποδειχτηκε οχι αδικα.
Ο ξενωνας στη πραγματικοτητα ηταν φοιτητικη εστια του πανεπιστημου για οσους σπουδαζαν μηχανολογοι. Απλα τη περιοδο του καλοκαιριου που οι φοιτητες δεν ηταν εκει, κλειδωναν τα ιδιωτικα δωματια, κρεμουσαν μια πινακιδα απ' εξω "Ξενοδοχειο" και μετετρεπαν το υπολοιπο κτηριο σε ξενωνα για τουριστες και περιηγητες!
Αψογοι!

Το κτηριο αυτο κατασκευαστηκε το 1942 απο τις κατοχικες δυναμεις ως καζινο για τους αξιωματικους.
Για χρονια μετα τον πολεμο συνεχισε να χρησιμοποιειται για στρατιωτικους σκοπους ομως απο το 1953 και περα μονο φοιτητες και τουριστες εμειναν εδω.
Το Singsaker Sommerhotell ειναι φτιαγμενο εξ' ολοκληρου απο ξυλο και θεωρειται το μεγαλυτερο εν χρηση ξυλοσπιτο με εμβαδο 1280 τετραγωνικα σε 3 οροφους.
Μαλιστα αναφερεται οτι αν υπηρχε ποτε ταυτοχρονα φωτια στο καθεδρικο ναο της πολης και το Singsaker, ο ξενωνας θα ειχε την υψηλοτερη προτεραιοτητα!



Καιρος ομως να αφηναμε τον ομορφο ξενωνα για μια βολτα στην πολη...
Πηρα το δρομο που ανηφοριζε το λοφο της πολης και βγηκα στο μικρο καστρακι Kristiansten.



Μπηκα στο προαυλιο του χωρου και περπατησα γυρω.



Το μικρο αυτο φρουριο φτιαχτηκε το 1685 για να προστατεψει τη πολη απο επιθεσεις εξ ανατολων κατι που εκπληρωσε οταν απεκρουσε τις Σουηδικες δυναμεις το 1718 που προσπαθησαν να καταλαβουν την πολη και απο τοτε δεν ξαναχρησιμοποιηθηκε ευρεως παρα μονο εννιοτε ποτε ως τοπος εκτελεσης απο κατοχικες δυναμεις και ποτε ως σημειο εορτασμου εθνικων επετειων και εορτων της βασιλικης οικογενειας.



Το ισογειο του κτηριου τωρα λειτουργουσε ως εστιατοριο. Με εναν ωραιο ηλιο και τα καρεκλακια που τωρα ηταν στιβαγμενα στην ακρη απλωμενα στο γκαζον το μερος θα ηταν πολυ ωραιο αλλα με τη βροχη να συνεχιζει να πεφτει ηταν ενα μαλλον θλιμμενο θεαμα. Τουλαχιστον ομως η θεα προς την πολη αποζημιωνε τον επισκεπτη...



Κατεβηκα απο το φρουριο και κατευθυνθηκα προς το κεντρο της πολης, περπατοντας αναμεσα σε αυλες γεματες πολυχρωμα λουλουδια, που θυμιζαν σε πεισμα του καιρου οτι ηταν κατακαλοκαιρο...



Το Trondheim με 177.000 κατοικους ειναι η τεταρτη μεγαλυτερη πολη της χωρας και βρισκεται στη νοτια οχθη του Trondheimsfjord, στις εκβολες του ποταμου Nidelva. Βρισκεται στην επαρχια Sør-Trøndelag, περιπου στο μεσο της χωρας και ειναι μια πολυχρωμη και ζωντανη πανεπιστημιουπολη καθως εδω βρισκεται το Νορβηγικο πανεπιστημιο επιστημης και τεχνολογιας, καθως και πολλα ερευνητικα κεντρα.
Στην εαρινη ισημερια ο ηλιος ανατελει στις 3 το πρωι και δυει στις 11.40 το βραδυ αλλα παραμενει λιγο κατω απο τον οριζοντα, οποτε και δεν υπαρχει ουσιαστικα σκοταδι και αναγκη για τεχνητο φωτισμο.



Παρα το γεγονος οτι προκειται για μια απο τις πιο μεγαλες πολεις της χωρας, εδω μπορει κανεις να δει και αγρια ζωα ελευθερα στις γυρω περιοχες. Αλεπουδες, καστορες, ταρανδοι και ελαφια ειναι συχνο φαινομενο στους γυρω λοφους αλλα και μεσα στη πολη εννοιοτε, ειδικα προς τα τελη του χειμωνα που η τροφη στους λοφους ειναι περιορισμενη.


Ο ποταμος Nidelva περναει απο το κεντρο της πολης και τις οχθες του κοσμουν πολλες παλιες εμπορευματικες αποθηκες χτισμενες πανω σε κορμους ξυλων, που τωρα λειτουργουν ειτε ως κατοικιες ειτε ως μαγαζια και συνθετουν μια πολυχρωμη, ομορφη εικονα.





Εδω συναντησα και την πιο διασημη ιστορικη γεφυρα της πολης, την Gamle Bybro, η αλλιως η γεφυρα της Παλιας Πολης.
Κατασκευαστηκε το 1681 και αρχικα ηταν ολοκληρη φτιαγμενη απο ξυλο που στηριζοταν σε τρεις πετρινους πυλωνες. Στο κεντρο της γεφυρας υπηρχε μια διπλη μεταλλικη πυλη ενω στα ακρα της υπηρχαν φυλακια και φρουρουμενες διοδοι.
Η μια απο τις πυλες μαλιστα σωζεται μεχρι και σημερα και αποτελει ισως το πιο χαρακτηριστικο οροσημο της πολης.





Mεσα απο ενα καταπρασινο παρκο συνεχισα τη βολτα μου προς το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της πολης, τον Καθεδρικο ναο Nidaros.
Φτιαχτηκε το 1070 και αποτελει το πιο σημαντικο Γοτθικο μνημειο σε ολη τη Νορβηγια και κατα το μεσαιωνα ηταν το πιο σημαντικο χριστιανικο προσκυνημα για τη Βορεια Ευρωπη. Σημερα ειναι ο βορειοτερος μεσαιωνικος καθεδρικος ναος στο κοσμο και ο δευτερος μεγαλυτερος σε ολη τη Σκανδιναβια.



Μαλιστα ιστορικα εδω γινονταν ολες οι στεψεις των Νορβηγων βασιλεων, με τελευταια αυτη του βασιλια Haakon τον 7ο το 1906. Εκτοτε η τελετη στεψης αντικατασταθηκε με την χειροτονια με πιο προσφατη αυτη του βασιλια Harald του 5ου και της βασιλισσας Sonja το 1991.

Αξιζει να σημειωθει οτι υπαρχει μια διαδρομη προσκυνηματος για τους πιστους που ξεκιναει απο το Oslo, περναει διπλα απο ποταμους, μεσα απο κοιλαδες και βουνα και καταληγει στο ναο αυτο μετα απο ενα ταξιδι 640 ολοκληρων χιλιομετρων.

Ακομα και χωρις αυτες τις πληροφοριες ο επισκεπτης καταλαβαινε οτι βρισκοταν μπροστα σε ενα πολυ σημαντικο ναο για τους Νορβηγους. Η λεπτομερεια και το μεγεθος πραγματικα εντυπωσιαζαν.



Eδω βρισκοταν και η προτομη του ευεργετη της πολης Thomas Angell, που απο εμπορος, μεγαλοτσιφλικας και ιδιοκτητης ορυχειων κατεληξε να δωρισει ολη του τη περιουσια στη πολη, την οποια διαχειριζεται το ομωνυμο ιδρυμα μεχρι και σημερα.



Βεβαια η πολη ηταν αρκετα παραπανω απο μερικα ομορφα μνημεια. Τα καταπρασινα παρκα εντυπωσιαζαν με το μεγεθος και τη καθαριοτητα τους. Παντου εβρισκα υπεροχες μικρες λεπτομερειες που δεν χορταινα να φωτογραφιζω παρα τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει δυνατα....

Λουλουδια, γλαστρακια, φροντισμενα δεντρα και προτομες...





...ομορφοι παιδοτοποι μπροστα σε εντυπωσιακα κτηρια αναγεννησιακου ρυθμου...



...αλλα και μικρα γραφικα ξυλοσπιτα με το χαρακτηριστικο κοκκινο χρωμα των Σκανδιναβων...



Κινηθηκα παραλληλα με τον ποταμο χαζευοντας τη πολη που απλωνοταν αμφιθεατρικα στην αλλη οχθη...



...και συνεχισα το περιπατο μεσα σε πλακοστρωτα ερημα σοκκακια... Δεν ηξερα αν ηταν η βροχη που ειχε κρατησει τους παντες μεσα, ομως τωρα δεν κυκλοφορουσε σχεδον κανεις τριγυρω. Παροτι η πολη ηταν στο μεγεθος της Λαρισας ενοιωθα σαν να βρισκομουν σε καποιο μικρο ερημο χωριο.



Βεβαια τα μικρα στενακια εκρυβαν και καποια ομορφα αλογα που δεν θα εβλεπες σε ενα χωριουδακι...



Ο δρομος με εβγαλε απο τη παλια πολη στην πιο συγχρονη. Εδω το μοντερνο συνυπηρχε με τη παραδοση με εναν τροπο αβιαστο και απεριττο, χωρις φαμφαρες και υπερβολες...



Το πιο ενδιαφερον ομως εδω ηταν η αρχιτεκτονικη τους. Με εντονες Bauhaus επιρροες εφτιαχναν κτισματα που συνδιαζαν την κλασσικη Σκανδιναβικη αυστηροτητα στις γραμμες με τις ιδιαιτερα προχωρημενες σχεδιαστικα φορμες, καταφερνοντας ομως παραλληλα να μην δειχνουν εκτος τοπου αναμεσα στα παλια υπεροχα κτισματα της αναγεννησης.









Καπου εκει ειδα και αυτο το κτηριο -ισως οχι τοσο εντυπωσιακο μεχρι να ανακαλυψει καποιος οτι προκειται για σχολειο!


Στη θεα του με επιασε μελαγχολια... Σκεφτηκα τα δικα μας αχουρια, ακομψα κτηρια απο γυμνο μπετο και περικυκλωμενα απο καγκελα που θα ηταν απολυτα ταιριαστα σε μια φυλακη και εκανα αθελα μου τη συγκριση.
Αδικα βεβαια... Εδω πανω η παιδεια ηταν το Α και το Ω. Ολοι ανεξαιρετως μιλουσαν απταιστα τουλαχιστον μια ξενη γλωσσα και το μορφωτικο επιπεδο θεωρειται ισως το καλυτερο στο κοσμο.
Γιατι ομως να μην μπορουμε και εμεις; Γιατι να μην στοχευουμε προς το καλυτερο; Ποσο μαλλον απο μια χωρα που καποτε γεννησε τον πολιτισμο που τωρα αυτοι εδω οι λαοι ειχαν εξελιξει σε απιστευτο βαθμο...



Με ολα αυτα ειχα βγει στη κεντρικη πλατεια της πολης και τον πεζοδρομο με τις ερημες τωρα καφετεριες.
Ηταν ωρα να γυρισω πισω. Ηθελα καφε και παρεα.



Στη reception τωρα ηταν μια γλυκεια κοπελιτσα. Της ζητησα καφε και εκεινη εβγαλε ενα μεγαλο θερμος με καφε και μου γεμισε την κουπα. "1 ευρω, αλλα αν ειναι κρυος ο καφες δεν πληρωνεις τιποτα!" ειπε και χαμογελασε.

Ηπια μια γουλια -ηταν χλιαρος αλλα τωρα κατεβαινε σαν βαλσαμο κατω. Το επομενο φλυτζανι παντως ηταν κερασμενο.



Οι Νορβηγοι ειχαν αποδειχτει μια ευχαριστη εκπληξη. Χαμογελαστοι, φιλικοτατοι, προθυμοι να βοηθησουν, σχεδον διαχυτικοι!
Επιασα ξανα την αγαπημενη μου θεση στη μεγαλη δερματινη πολυθρονα, ανοιξα τον υπολογιστη και εβαλα Dire Straits - Brothers In Arms να παιζει ενω η βροχη εξω ειχε αρχισει παλι να δυναμωνει...
Αυριο περνουσα τον Αρκτικο Κυκλο...

[Ταξιδευτης]

Day 10
Trondheim (N) - Arctic Circle - Bodø (N)
710 km

Ενα ακομα πρωινο ξημερωσε στο Trondheim. Ηλιος, συννεφα, ψιλοβροχο και ξανα ηλιος. Αστατος καιρος αλλα σιγουρα καλυτερος απο το χθεσινο χαλι. Ωραια γιατι σημερα θα χρειαζομουν ολη την καλη τυχη που θα μπορουσα να εχω.

Με περιμενε μια πολυ μεγαλη μερα. Σημερα θα επρεπε να καλυψω την αποσταση που δεν εκανα χθες, συν αλλα τοσα για να βρεθω στο λιμανακι του Bodø το βραδυ -πανω απο 700 χιλιομετρα μεσα σε αγνωστους δρομους. Θα εβγαιναν αραγε;



Ομως η σημερινη μερα ηταν μεγαλη και για ενα ακομα λογο που δεν ειχε να κανει με αποστασεις.
Σημερα θα πραγματοποιουσα το μεγαλυτερο μου ονειρο μετα το Nordkapp: θα διεσχιζα τον Αρκτικο Κυκλο!
Στη σκεψη και μονο ενοιωθα απιστευτα -το στομαχι μου δενοταν κομπος και το χαμογελο δεν ελεγε να φυγει απο τα μουτρα μου.
Oνειρο Ζωης ηταν αυτο ρε δικε μου, τα αστεια τελος πια.... Τωρα, σημερα, εδω.!

Eφαγα το μισο μπουφε του ξενωνα και φορτωσα τη μηχανη. Ενοιωθα πολυ ωραια να ειμαι ξανα στο δρομο μετα τη χθεσινη ξεκουραση. H πολη λες και ηθελε να με αποζημιωσει για τη χθεσινη βροχη τωρα με αποχαιρετουσε με τις πιο ομορφες εικονες της...



Βγαινοντας απο το κεντρο εκανα μια υστατη προσπαθεια να βρω μια μανετα φρενου για να αντικαταστησω τη σπασμενη. Το Trondheim ηταν η τελευταια μεγαλη πολη και αν θα εβρισκα καπου ανταλλακτικο θα ηταν εδω. Ρωτωντας τριγυρω με εστειλαν σε ενα συνεργειο αυτοκινητων οπου ενας συμπαθεστατος Νορβηγος προθυμοποιηθηκε να με οδηγησει στην αντιπροσωπεια της Honda στη περιοχη. Μπροστα αυτος με το αμαξι και ξωπισω εγω με τη μηχανη, μου θυμισε ξανα το ποσο μας συμπαθουν εδω πανω αυτοι οι ανθρωποι..

Δυστυχως ομως καποια πραγματα δεν αλλαζουν και παραμενουν παγκοσμιως ιδια -η βαρυτητα, ο ουρανος και η μονιμη ελλειψη των αντιπροσωπων Honda ακομα και στα πιο απλα ανταλλακτικα...
Ας ηταν. Η πενσα εκανε μια χαρα τη δουλεια της. Η 700αρα με περιμενε μπροστα, αλλα ειχα συμμαχο την κυρια Εθνικη Οδο που διεσχιζε τη χωρα, την Ε6.
Συντομα επιασε μια ψιλη βροχη. "Δε γ@μιεται. Αστο να ριχνει. Δεν θα σταματω καθε φορα που θα ριχνει λιγο νερο", μουρμουρισα.
Αυτο το μερος ειχε αλλαξει το τι θεωρω βροχη. Ειχε αλλαξει πολλα πραγματα τωρα που το σκεφτομαι...



Περιεργος δρομος ο Ε6. European Road 6 -το ονομα εντυπωσιαζε. Στο μυαλο μου ερχονταν αυτοματα εικονες με πολλαπλες λωριδες κυκλοφοριας ανα κατευθυνση, διαχωριστικα στη μεση και απεραντες ευθειες με τελειο οδοστρωμα.
Ναι. Καλα.

Απο εκει που ηταν μια μεγαλη εθνικη οδος οπως τις ξεραμε στην Ευρωπη, ξαφνικα στενευε και χωνοταν ανηφοριζοντας μεσα στο δασος, κατεβαινε στο πλαι ενος fjord με τη θαλασσα απο τη μια και το δασος απο την αλλη και στο τελος αφηνε τα fjords για να διασχισει κωμοπολεις και χωρια και να χαθει ξανα στα πιο πυκνα δαση...



Τελικα εδω ο Κωστης ειχε αδικο -δεν ηταν και τοσο χαλια αυτος ο δρομος. Καθε αλλο!
Γραφικοτατος, με απλωμενες στροφες και τελειο οδοστρωμα που σου επετρεπαν να κρατας υψηλες μουαγιεν...
Τα χιλιομετρα εφευγαν σαν νερο με την οδηγικη απολαυση να εχει το πρωτο λογο τωρα σε μια διαδρομη που ειχε τα παντα.
Απεραντη φυσικη ομορφια....



...και υπεροχα ζεστα καφε καταμεσης του δασους για να προσφερουν ξεκουραση και θαλπωρη στους ταξιδιωτες. Με το ψιλοβροχο εξω και τον παγωμενο αερα ηταν οτι καλυτερο θα μπορουσα να ζητησω!



Η διαδρομη συνεχισε και λιγο εξω στο Mosjoen βρηκα και την διασημη πινακιδα σημα κατατεθεν του Νορβηγικου Βορρα.
Nord - Norge: Το συνορο στο Ονειρο.



Αφησα τη μηχανη στην ακρη του δρομου και εκανα βολτα στο μικρο τουριστικο κιοσκι για φωτογραφιες και ξεμουδιασμα.
Απο τον δρομο περνουσαν πολλες μηχανες και ολοι χαιρετουσαν με χαρα τον συνταξιδιωτη που ξαποσταινε στην ακρη του δρομου. Τοσες μερες εδω πανω ειχα δει ελαχιστες μηχανες και σημερα δεν προλαβαινα να τις μετραω. Οι μηχανοβιοι προτιμουσαν τον Ε6 τελικα...



Το ψιλοβροχο που ειχε σταματησει εδω και λιγη ωρα τωρα αρχισε να πεφτει ξανα. "Ποιος παιζει με τη βρυση εκει πανω @$@$ μου;"
Δεν ειχα προλαβει να κανω δεκα χιλιομετρα και η βροχη αρχισε να δυναμωνει. Οι σταγονες εσκαγαν επανω μου σαν στραγαλια ομως μου ηταν αδιαφορο πλεον. Ειχα φαει τοσο νερο αυτες τις μερες που τωρα μου φαινοταν απολυτα φυσικο.
"Ριξε ρε πστη. Εχω τα αδιαβροχα απο ωρα" σκεφτηκα και κατεβασα ενα κλικ ακομα τη ζελατινα του κρανους.
Καπου στο βαθος ξεχωρισα μια παλια μηχανη με sidecar φορτωμενο καθε λογης πραγματα, με το συνεπιβατη στο πλαι τυλιγμενο με ναυλον που ανεμιζαν μεσα στη βροχη και να πηγαινουν ακαθεκτοι... απιθανη εικονα!

Περασα εξω απο τη Mo i Rana μια μεγαλη αλλα μαλλον αδιαφορη πολη στην ακρη ενος μικρου fjord και εβαλα πλωρη για το βουνο με τη φυση γυρω να με αφηνει αναυδο για αλλη μια φορα με την απιστευτη, αγρια ομορφια της...



Οσο ανεβαινα στο βουνο τοσο γη και ουρανος γινονταν ενα... Τα δαση εμοιαζαν να εχουν παρει φωτια!



Καθισα να κοιταω αυτη την εικονα μαγεμενος αλλα ενοιωθα οτι η ομορφια του τοπιου μπροστα μου ηταν απλα το πρελουδιο για αυτο που θα ακολουθουσε...



Συνεχισα να ανεβαινω το μικρο δρομο και ο καιρος αρχισε να αγριευει λες και ηθελε να μου δειξει οτι ημουν σε αποσταση αναπνοης απο τον Αρκτικο Κυκλο.
Το θερμομετρο εδειχνε τωρα 4 βαθμους και ο ουρανος κρεμοταν απο πανω μου απειλητικος και μαυρος.
Distance to go: 5 km. Πλησιαζα.

Γυρω μου μεχρι αυτη την ωρα ηταν πυκνα καταπρασινα δαση, ομως τιποτα δεν θα μπορουσε να με προετοιμασει για αυτο που θα εβλεπα...



Εντελως ξαφνικα, ολα τελος!!! Το απολυτο τιποτα!
Ηταν κατι που δεν το χωρουσε ο νους μου. Το τοπιο εμοιαζε σαν μετα απο μια πυρηνικη εκρηξη που ειχε εξαφανισει τα παντα, σαν να σταματουσε η ιδια η Φυση αλαφιασμενη πανω σε καποιο αορατο συνορο. Συγκλονιστικο!



Μπορει να ημουν τωρα κοντα στη κορυφη του βουνου αλλα και παλι, τοσο αποτομη αλλαγη δεν ειχα ξαναδει. Φτανοντας στον παραλληλο του Αρκτικου Κυκλου ενοιωθα σαν να εμπαινα σε μια αλλη διασταση.
Το θεαμα ηταν απιστευτα επιβλητικο.
Τα συννεφα ειχαν κατσει βαρια και απειλητικα σχεδον πανω στους χαμηλους λοφους σκεπαζοντας τα παντα σαν ενας απεραντος γκριζος τοιχος που τωρα με κυκλωνε απο παντου, σαν ενα αδιαπεραστο οριο που περα απο αυτο εχασκε το χαος...



Ο αερας επιασε να φυσαει λυσσασμενα και η παγωμενη βροχη επεφτε επανω μου με τοση μανια που ενοιωθα τις σταλες σαν χιλιαδες μικρες καρφιτσες παρολο τον βαρυ εξοπλισμο που φορουσα. Τριγυρω δεν υπηρχε απολυτως τιποτα. Οπου και αν γυρνουσε το ματι εβλεπε μονο απογυμνωμενους βραχους και μονο ο στενος ερημος δρομος που ανοιγοταν στην ευθεια σηματοδοτουσε οτι απο εδω ειχε περασει ο πολιτισμος.



Εσκυψα μεσα στα φαιρινγκ και ανοιξα το γκαζι αναζητοντας τη προστασια στο Polarsirkelensenteret -το εντυπωσιακο τουριστικο περιπτερο/καταφυγιο επανω στον Αρκτικο Κυκλο.

Και επιτελους ειχα φτασει. Αρκτικος Κυκλος. Ο 66ος παραλληλος!
Αν καποιος θα μου ελεγε πριν χρονια οτι μια μερα θα ημουν εδω με τη μηχανη μου θα τον περνουσα για τρελο. Αυτα ηταν μερη αγνωστα, μακρυνα, σχεδον μυθικα, απο αυτα που ακους αλλα ουτε καν φανταζεσαι πως ειναι, ποσο μαλλον να ερθεις μια μερα εσυ ο ιδιος... Αλλα να τωρα που ημουν εδω.
Απο εδω και πανω πλεον θα ταξιδευα στα πιο βορεια πλατη του πλανητη μας....

Arctic Circle, Norway 2012



Εψαξα στο μεγαλο προαυλιο για τη μικρη πετρινη στηλη που σηματοδοτουσε το ακριβες σημειο των συντεταγμενων του Αρκτικου κυκλου: Polarcirkelen 1937.
Την ειχαν τοποθετησει εδω οι Ναζι που ειχαν προελασει απο τη περιοχη στο 1ο ΠΠ σε μια προσπαθεια ισως εντυπωσιασμου των αντιπαλων -οι εσοχες στη πετρα κατω απο την επιγραφη μαρτυρουσαν την υπαρξη των ναζιστικων συμβολων που εκτοτε ειχαν αφαιρεθει.



Εβαλα τη μηχανη οσο πιο κοντα στο τοιχο διπλα στην εισοδο για να προφυλαχθει απο τον μανιασμενο αερα και χωθηκα γρηγορα μεσα στο ακρως εντυπωσιακο -σχεδον διαστημικο- καταφυγιο ψαχνοντας να ζεσταθω και να στεγνωσω.



H ζεστασια του χωρου με τυλιξε με ανακουφιση. Το μερος εσωτερικα ηταν εξισου ομορφο και μοντερνο με το εξωτερικο αλλα εμοιαζε καπως παραταιρο σε αυτο που περιμενα να βρω σε ενα τετοιο μερος. Στη μια πλευρα υπηρχε ενα μικρο μαγαζακι με σουβενιρ και στην αλλη υπηρχε το εστιατοριο που ηταν... fastfood;! Δεν το περιμενα αυτο.
Τουλαχιστον ειχε ομορφες, ζεστες γωνιτσες με μεγαλα ξυλινα τραπεζια οπου μπορουσες να κατσεις και να χαζευεις τον καιρο εξω.



Κοιταξα εξω απο το βρεγμενο τζαμι την Αυρα που καθοταν προφυλαγμενη στη γωνια της και χαμογελασα.
Το γνωριμο σχημα της εμοιαζε να ειναι μια μεγαλη παρηγορια σε αυτο το αποκοσμο τοπιο, σαν κατι δικο μου, το νημα που με εδενε σε οσα ειχα αφησει πισω -φιλους, οικογενεια, δουλεια, καθημερινοτητα- και που τωρα εμοιαζαν ενα εκατομμυριο ετη φωτος μακρυα...



Δεν ειναι ευκολο να περιγραψει κανεις με λογια τετοιες στιγμες...
Το τοπιο εξω ηταν απεριγραπτο. Ασυναισθητα ενοιωσα μεγαλη ανακουφιση που ημουν μεσα στο καταφυγιο τωρα, προστατευμενος απο το χαμο που γινοταν εξω. Η Δυναμη της Φυσης εδω πανω με ειχε κανει να νοιωθω ενα βαθυ πρωτογνωρο φοβο, ενα συναισθημα που οσοι ζουμε σε μεγαλες πολεις δεν γνωριζουμε οντας προφυλαγμενοι στα κουτακια μας και σε πολυ πιο ηπια κλιματα.
Ομως εδω ημουν εξω, εκτεθειμενος στο ελεος μιας δυναμης χωρις τελος και αρχη που απαιτουσε σεβασμο και προσοχη...

Απλωσα τη πραματια μου στο τραπεζι για να στεγνωσει και κοιταξα γυρω. Το μερος ηταν σχεδον ερημο. Ημουν μονος. Κατι λιγοι τουριστες χαζευαν διπλα στα σουβενιρ και δυο νεαρα παιδια καθονταν και κουβεντιαζαν πισω απο το παγκο της κουζινας.

Πηρα ενα ζεστο καφε και πηγα στο ταμειο να πληρωσω κρατωντας ακομα τα μουσκεμενα μου γαντια. "Υπαρχει καποιος τροπος να τα στεγνωσω λιγο; Στο μπανιο δεν εχει στεγνωτηρα και..."
Το παιδι στο ταμειο χαμογελασε ευγενικα. "Μπορουμε να τα βαλουμε πανω στη κουζινα να στεγνωσουν!"

Δεν χρειαζοταν να το πει δευτερη φορα. Με τα γαντια να ...σιγοψηνονται πανω στην εστια για τις βαφλες πιασαμε κουβεντα.
- Κακος καιρος ε;
- Συνηθισμενα πραγματα εδω πανω. Ετσι ειναι το περισσοτερο χρονο.
- Δεν εχετε και πολυ κοσμο σημερα.
- Ναι ειναι καπως ησυχα, αν και εξω ειναι αρκετοι επισκεπτες που εχουν ξεκινησει να στηνουν σκηνες για το βραδυ.

Σκηνακια σε τετοιο χαλασμο κοσμου! Τελικα δεν ημουν ο μονος παλαβος εδω γυρω!
Το παιδι διαβασε τη σκεψη μου και ειπε: "Παντως απο μηχανοβιους εχουμε αρκετους. Εισαστε λιγο τρελοκομεια ε;"
Σηκωσα τους ωμους αμηχανα.
- Απο Ελλαδα ειχατε καθολου επισκεπτες;
- Χμμμ... Ηταν ενα ζευγαρι πριν κανα μηνα που ειχε ερθει νομιζω... Πολυ σπανια βλεπουμε εδω Ελληνες. Μαλλον θα προτιμουν να ειναι σε καποιο νησακι στον ηλιο και τη ζεστη τωρα!

Εξω ο καιρος αλλαζε συνεχως. Πανω που η βροχη κοπαζε λιγο, επιανε να φυσαει με μανια κανοντας τα χοντρα παραθυρα του καταφυγιου να σφυριζουν και λιγο αργοτερα η ομιχλη σκεπαζε ξανα τα παντα με ενα πυκνο ασπρο πεπλο που χορευε πανω στα βραχια.

- Φανταζομαι οτι ακομα και για εναν Νορβηγο το να δουλευει εδω πανω πρεπει να ειναι δυσκολο.
- Ξερεις, δεν ειμαστε Νορβηγοι αλλα Σουηδοι -βασικα ολοι οσοι δουλευουν εδω παντα ειναι απο εκει.
- Σουηδοι; Δεν το περιμενα αυτο! Πως και ετσι;
- Οι Νορβηγοι γενικα δεν θελουν να δουλεψουν εδω πανω και μιας που οι μισθοι στη Νορβηγια ειναι πολυ καλυτεροι απο τη χωρα μας, οσοι ειμαστε απο πολεις κοντα στα συνορα επιλεγουμε να ερθουμε εδω για τη καλοκαιρινη περιοδο και μετα γυριζουμε πισω.
Και η κοπελα στα σουβενιρ απο τα μερη μας ειναι. Μαλιστα μεχρι πριν μερικες μερες δουλευε αλλο ενα παιδι εδω αλλα δεν αντεξε τις συνθηκες και εφυγε για πισω.

Σκεφτηκα αυτο που ειπε ο συμπαθεστατος Σουηδος. Συνορα... Ηξερα οτι βρισκομουν στο πιο στενο κομματι της χωρας και οτι το καταφυγιο ηταν μολις 10 χιλιομετρα σε ευθεια γραμμη απο τα συνορα των δυο χωρων. Ακομα και ετσι ομως το μερος αυτο ηταν πραγματικη φυλακη -εδω που βρισκομουν τωρα δεν υπηρχε κανενας απευθειας δρομος για τα συνορα. Μονο μια απεραντη παγωμενη τουνδρα.

- Μενετε εδω στο καταφυγιο;
- Οχι, ο ανθρωπος που το εκμεταλλευεται εχει φτιαξει ενα μεγαλο σπιτι λιγα χιλιομετρα πιο περα πλαι στη γραμμη του τρενου, που ειναι για να μενουν οσοι εργαζονται εδω. Πηγαινουμε εκει το βραδυ και ερχομαστε το αλλο πρωι για οσο διαρκει η σεζον.
- Και το χειμωνα; Δεν λειτουργει η εγκατασταση;

Με κοιταξε και χαμογελασε με κατανοηση. Εδειξε τα μικρα παραθυρα του πανω οροφου και ειπε: "Το χειμωνα το χιονι φτανει εκει. Εμεις περιμενουμε την ανοιξη που το ξεθαβουν για να ξεκινησουμε τη λειτουργια του..."

"Please don't touch me"



Η ωρα περνουσε και συντομα το καταφυγιο θα εκλεινε για το βραδυ.
Κατι πολυ βαρυ, επιβλητικο πλανιοταν σχεδον απειλητικα στην ατμοσφαιρα και με εκανε να θελω να χωθω σε μια γωνια και να μην βγω εκει εξω με τιποτα.

Ο τοπος εδω ειχε κατι που δεν μπορουσα να εντοπισω... Υπηρχε μια φοβερη ενεργεια που δεν περιγραφεται αν δεν την νοιωσεις απο κοντα και που δεν οφειλοταν μονο στις καιρικες συνθηκες.
Το μερος αυτο ηταν πολυ περισσοτερο απο ενα εστιατοριο και ενα μαγαζι με σουβενιρ.

Βλεπετε εδω ακριβως που σημερα βρισκοταν αυτο το ομορφο τουριστικο μαγαζι πριν πολλα χρονια ηταν ενα απο ταχειροτερα στρατοπεδα συγκεντρωσης των Ναζι!
Φρικιαστικο μερος για φυλακη! Χωρις διεξοδο απο πουθενα, ενα απεραντο παγωμενο χαος χωρις τελος και αρχη, στο ελεος της φυσης. Εδω απλα ερχοσουν να πεθανεις...

Χιλιαδες ανθρωποι ειχαν αφησει την τελευταια τους πνοη εδω, οι περισσοτεροι απο τη Ρωσια.
Μαλιστα στο προαυλιο υπηρχε ενα μεγαλο μνημειο που ειχαν στησει οι Σοβιετικοι στη μνημη των θυματων που πεθαναν φτιαχνοντας τη γραμμη του τρενου που λειτουργουσε ακομα και σημερα και περνουσε παραλληλα με το δρομο εξω και που καποιος ανεγκεφαλος ειχε προσφατα σπασει χωρις λογο και αιτια...



Το μυαλο μου αρχισε να παιζει περιεργα παιχνιδια. Η ενεργεια των ψυχων που ειχαν χαθει εδω πανω και που θαρρεις πλανιοντουσαν ακομα στην ομιχλη και τον παγωμενο αερα ψαχνοντας δικαιωση...
Ηθελα να φυγω. Τωρα.
Καβαλησα στα γρηγορα, γυρισα το κλειδι στη μιζα και το μπασο γουργουρητο της μηχανης ηρθε με ανακουφιση στα αυτια μου καθως κουμπωσα τη 1η στο κιβωτιο και πηρα το δρομο για το Bodo.



Με δυσκολια κρατιομουν να μην κλειδωσω το γκαζι στο στοπ για να φυγω οσο το δυνατον πιο γρηγορα απο εδω.
Ο μικρος δρομος που ανοιγοταν εμπρος μου μεχρι εκει που εβλεπε το ματι εμοιαζε σαν την εξοδο κινδυνου απο ενα τοπιο εντελως αλλοκοτο και ξενο...



Τα χιλιομετρα περασαν και οσο ξαφνικα ειχα μπει σε αυτη την αλλη διασταση ετσι βγηκα στην αλλη πλευρα. Το τοπιο εγινε γνωριμο ξανα, γεμιζονταν με χρωμα και φως χωρις τιποτα να θυμιζει το εφιαλτικο τοπιο που ειχα αφησει πισω.



Στη θεα του μικρου λιμανιου στο Bodø πηρα μια βαθεια ανασσα με ανακουφιση. 710 χιλιομετρα υπο βροχη σε στενους, γεματους στροφες δρομους και η διασχιση του Αρκτικου Κυκλου -ολα μεσα σε μια ημερα. Απιστευτο αλλα τα ειχα καταφερει!
Παρκαρα τη μηχανη αναμεσα στα αυτοκινητα που περιμεναν το πλοιο ενω ο παγωμενος αερας σαρωνε με μανια τα παντα.



Πονουσα παντου και ενοιωθα πτωμα -ομως στο τελος αυτης της μερας δεν με περιμενε ενα μαλακο κρεβατι. Η ωρα ηταν 12.30 το πρωι και το πλοιο εφευγε για τα νησια Lofoten στις 6.
Δεν ειχε κανενα νοημα λοιπον να παω στο καμπινγκ του οικισμου για να διανυκτερευσω -σε λιγες ωρες θα επρεπε να σηκωθω ουτως η αλλως και τετοια ωρα δεν θα εβρισκα κανεναν εκει για να με περιμενει. Για ξενοδοχειο ουτε λογος -η χαμηλοτερη τιμη ηταν τριψηφια!

Ετσι σκεφτηκα να βρω μια γωνια στο μικρο χωρο αναμονης επιβατων για να την πεσω λιγες ωρες μεχρι να ερθει το πλοιο -στο κατω κατω θα ξεκουραζομουν στις πολυθρονες του σκαφους ενω αυτο θα ταξιδευε αρκετες ωρες για τα θρυλικα νησια.

Που να ηξερα ομως καθως ξαπλωνα πανω στις αβολες ξυλινες καρεκλες οτι η μερα που ξημερωνε θα με αναγκαζε να σπρωξω τον εαυτο μου περα απο καθε οριο σωματικης και ψυχικης αντοχης που ειχα...