Εκτός από τις μοτοδιαδρομές υπάρχουν και άλλοι τρόποι να εξερευνήσεις την περιοχή.
Oλόκληρος ο Αμβρακικός είναι μια μεγάλη κιβωτός ζωής και ο βάλτος της Ροδιάς, στο δέλτα του ποταμού Λούρου, είναι από τους πλουσιότερους και σπουδαιότερους υγροτόπους της Ευρώπης. Η εξερεύνηση αυτού του παραδείσου ξεκινά από το χωριό Στρογγυλή.
Στην άκρη του καναλιού της Στρογγυλής, περιμένει το πριάρι.
Η βάρκα ταξιδεύει σε ένα υγρό μονοπάτι ανάμεσα στους μεγαλύτερους καλαμιώνες της Ελλάδας και βγαίνει στην ανοιχτή λιμνοθάλασσα, όπου μπροστά κολυμπούν μερικές χιλιάδες από τις 100.000 και πλέον αγριόπαπιες που έχουν για σπίτι τους τον Αμβρακικό.
Στο βάθος κλείνει τον ορίζοντα μια γραμμή από χρυσά καλάμια, αφήνοντας ένα μικρό πέρασμα για να περάσει η βάρκα στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό. Δεξιά υπάρχει η καλύβα των ψαράδων με το ψηλό παρατηρητήριό της, για τον φόβο των λαθροψαράδων, καθώς αυτά εδώ τα ρηχά διβάρια είναι ο καλύτερος χελότοπος της Ελλάδας.
Στην έξοδο από τη Ροδιά στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό, φύλακα των η βάρκα βάζει πλώρη προς τη γειτονιά των αγρυροπελεκάνων, αυτών των θεαματικών πουλιών με άνοιγμα φτερών πάνω από τρία μέτρα. Την εποχή της ωοτοκίας η σακούλα κάτω από το τεράστιο ράμφος τους είναι κατακόκκινη και κάποιοι έχουν ήδη καθήσει στις φωλιές τους.
Αυτή είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αποικία τους στον ελλαδικό χώρο, μετά τις Πρέσπες, και φιλοξενεί 100 ζευγάρια. Η βάρκα δεν πλησιάζει πολύ τους πελεκάνους γιατί υπάρχει κίνδυνος να απωθήσουν με τα πόδια τους, με τα οποία τα σκεπάζουν, τα αβγά έξω από τη φωλιά και να πεθάνει ο νεοσσός. Ούτως ή άλλως η ζωή είναι πολύ δύσκολη για τους νεοσσούς ακόμη και μετά που θα γεννηθούν. Μια χρονιά κατάφερε να επιβιώσει μόνο ένας από τη γέννα ολόκληρης της αποικίας. Εστω και από μακριά το θέαμα των πουλιών που κάθονται στις φωλιές του και των άλλων που κολυμπούν τριγύρω είναι συναρπαστικό «εικόνες ζωής»...
Η βάρκα διαγράφει ένα μεγάλο μισοφέγγαρο στο ακίνητο νερό και μπαίνει στο λιμανάκι της Παναγίας Ροδιάς που πρωτοχτίστηκε, λένε, το 970, όταν στην Κωνσταντινούπολη βασίλευε ο Ιωάννης Τσιμισκής. Και απέξω το καθολικό του μεταβυζαντινού μοναστηριού με τον κυλινδρικό τρούλο είναι ιδιαίτερο, όμως μέσα ο επισκέπτης που θα ανοίξει τη διπλοασφαλισμένη πόρτα του θα βρεθεί μέσα σε έναν χρωματικό καταρράκτη, ασυνήθιστο στην αυστηρή ορθόδοξη ζωγραφική. Το καθολικό είναι κατάγραφο από τοιχογραφίες με έντονα μπλε κάμπο αντί για χρυσό, και επιπλέον πράσινα, κίτρινα και κόκκινα χρώματα. Οι αγιογράφοι Αθανάσιος, Γεώργιος και Βασίλειος «εκ Σαμαρίνης» κατέγραψαν το 1884 στους τοίχους την Παλαιά και Καινή Διαθήκη με λαϊκότροπη τεχνική αλλά με αφοσίωση στις Γραφές. Οπως σχολιάζει ο ξεναγός μας στο μοναστήρι Γιάννης Κοντόπουλος, μπορεί να μην ήταν εξαιρετικοί ζωγράφοι, αλλά ήσαν άριστοι θεολόγοι.
Για την επιστροφή στη Στρογγυλή, η βάρκα μπαίνει σε ένα κανάλι που δεν έχει χάρτη και ταξιδεύει μέσα στον βάλτο ανάμεσα στα καλάμια. Οι βαλτόπαπιες «ζωγραφίζουν» πάνω στην επιφάνεια του νερού καθώς τρέχουν να κρυφτούν και οι λευκοτσικνιάδες και οι σταχτοτσικνιάδες βάζουν χρώμα στο τοπίο καθώς καθρεφτίζονται στα ακίνητα ρηχά νερά όπου ψαρεύουν. Είναι ακόμη μία ζωντανή εικόνα του Αμβρακικού.
Και μια ιδέα από την κουζίνα της Πρέβεζας
Λαχανοντολμάδες και κολοκυθάκια γεμιστά με αβγολέμονο, τσιπούρα με σέλινο αβγολέμονο, χάβαρα με σκόρδο και μαϊντανό, κέφαλος πετάλι, μελιτζάνες ιμάμ, γαλατόπιτα, μυδοπίλαφο, κυδώνια, σουπιές, κουτσομούρα, σαρδέλα ψητή, μαύρο ρυζότο με σουπιές, μακαρονάδα με κυδώνια, μπακαλιάρο λεμονάτο, πίνες τηγανητές, σουπιές κρασάτες, καλαμαράκια γεμιστά με τυρί, αθερίνα τηγανητή.
Για το τέλος υπάρχει πάντα το ραβανί, η μηλόπιτα και το καρυδάτο με παγωτό.
Λούρος ποταμός
Λίμνη Ζηρού
Στις όχθες της λίμνης, είχε χτιστεί από Αυστριακούς αρχιτέκτονες το
1947-1949 η
"Παιδόπολη του Ζηρού" ("Ζηρόπολη"), με αντικείμενο την περίθαλψη των ορφανών παιδιών του
2 Παγκόσμιου και του
Εμφυλίου με πρωτοβουλία της τότε
Βασίλισσας Φρειδερίκης. Από το 1949 μέχρι το 1975 η
Ζηρόπολη αποτέλεσε ένα σημαντικό εκπαιδευτικό, πολιτιστικό και οικονομικό πυρήνα της περιοχής.
Σε αυτό το Ελβετικό ελληνικό τοπίο λειτουργούσε δημοτικό, γυμνάσιο, εστιατόριο, κοιτώνες, θέατρο, εκτροφεία ορνίθων και ζώων, αλιευτικός σταθμός, κλπ.
Το έτος
1965 μετά από ισχυρό σεισμό, πολλά λιθόκτιστα κτίρια υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές και η πόλη πέρασε σε παρακμή, συνεπικουρούμενη και από το γεγονός ότι πολλά ορφανά παιδιά ενηλικιώνονταν και έφευγαν. Το έτος
1992 οι εγκαταστάσεις της Ζηρόπολης χρησιμοποιήθηκαν για την προσωρινή στέγαση 2000 Αλβανών οικονομικών προσφύγων.
